Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 308.jpg

 — Kto to ta śliczna kobieta? — zapytał Grosglick.
 — Moja żona, panie.
 — A, to panu winszuję, to anioł, to cztery razy anioł nie kobieta! — wykrzyknął bankier i zmusił Trawińskiego, że musiał iść go przedstawić.
 — Panie Borowiecki, pan wielu pań nie zna? — pytał Bernard.
 — A dosyć, może pan mnie przedstawi?
 — To moja dzisiejsza funkcya.
 Wziął Borowieckiego pod ramię i weszli do salonu, gdzie już jakiś długowłosy mistrz próbował fortepianu, przed chwilą wtoczonego z jednego z buduarów.
 — Będzie i muzyka?
 — Spytaj się pan czego nie będzie, na to łatwiej odpowiem. Pan po raz pierwszy na przyjęciu bratowej?
 — Tak, jakoś nigdy przedtem nie mogłem się wybrać.
 — A, to pana żałuję.
 — Dlaczego, że wcześniej nie byłem?
 — Tak, bo miałbyś pan te nudy już za sobą — drwił lekko Bernard.
 — O, przeciwnie...
 — Uwaga, zaczynamy! Milion okrągły! — szepnął, przedstawiając go Müllerównie.
 — O, my się znamy dobrze! — zawołała Mada z radością, wyciągając rękę.
 — Powiedzcie sobie państwo co przyjemnego, a ja wrócę za chwilę po pana.
 — Ja już usłyszałem przed chwilą — szepnął Borowiecki, stając przed nią.
 — To się liczy — zawołała naiwnie.