Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 280.jpg

 — Więc ja pracować nie chcę?
 — Może pan i chcesz, tylko to nie wystarcza w Łodzi, tu trzeba umieć pracować. Dlaczegoś pan nie siedział u Weisblata? miejsce było niezłe.
 — Słowo honoru, nie winienem nic. Dyrektor mnie prześladował tak, że nie mogłem wytrzymać, obrażano mnie ciągle...
 — Tych, co obrażają, bije się po zębach, a przedewszystkiem nie daje się powodów ani do żartów, ani do obraz. Musiałem się wstydzić za pana.
 — Dlaczego, przecież pracowałem uczciwie.
 — Wiem, ale musiałem wstydzić się pańskiego niedołęztwa.
 — Tak robiłem jak umiałem i mogłem — szepnął ze łzami w głosie.
 — Nie płacz–no pan u dyabła, nie facyenduje mi pan ślepego konia, więc wierzę na zwykłe słowo.
 — Słowo honoru daję, ale pan mnie obraża...
 — Więc wracaj pan z Bogiem do domu, sam trafię na Piotrkowską.
 — Żegnam — rzucił krótko Jaskólski i zawrócił do powrotu.
 Wysockiemu, wstyd było własnej brutalności względem tego niedołęgi, ale bo go tak irytował, że nie mógł się powstrzymać.
 — Panie Jaskólski — zawołał za odchodzącym.
 — Słucham pana.
 — Może panu potrzeba pieniędzy, kilka rubli mogę pożyczyć.
 — A nie, słowo honoru daję, że dziękuję — bronił się słabo i już zmiękł i zapomniał o obrazie.