Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 278.jpg

sto; zaczęła przyjmować pranie od robotników, mieszkających w tym domu, ale zbrakło jej sił; zaczęła stołować tychże robotników, ale i to nie wystarczało; więc choć wiedząc, że nic nie umie, zaczęła dawać lekcye dziewczynkom różnych majstrów i oficyalistów fabrycznych, lekcye języków polskiego i francuskiego i gry na fortepianie.
 Te wszystkie sposoby zarobkowania, ta praca wytężona, po osiemnaście godzin dziennie, dawała jej razem rubli dziesięć miesięcznie.
 Broniła jednak wszystkich od głodowej śmierci i obroniła.
 Zaczęło się ich położenie poprawiać od pewnego czasu, gdy Józio zarabiać począł po dwadzieścia rubli miesięcznie i oddawał matce co do grosza.
 — Cóż, panie doktorze? — zapytała, podchodząc do niego, gdy skończył konsultacyę.
 — Bez zmiany. Lekarstwa dawać te same, a do mleka można dolewać koniaku.
 Wyjął z palta butelkę i pudełko z proszkami.
 — Więc jakże? — zapytała tak cicho, że raczej się domyślił niż usłyszał.
 — Nic nie wiadomo. Tylko potrzeba go wysłać na wieś, jak tylko zrobi się ciepło. Myślałem o koloniach letnich, ale to nie dla niego. W każdym razie dwoje starszych, mogę się postarać, aby wysłano z innemi, kilka tygodni na wsi zrobi im doskonale.
 — Dziekuję panu — szeptała.
 — No, zuchu, pojedziemy w lecie na trawę, co?
 — Dobrze, panie doktorze.
 — A lubisz czytać?