Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 266.jpg

przesycone zgnilizną i wilgocią ściekającą rudymi pasami po wybielonych ścianach.
 Gromada dzieci rzuciła się na jego przywitanie.
 — Myślałam, że dzisiaj już nie przyjdziesz? — szepnęła wysoka, chuda, przygarbiona kobieta, o zielonkowatej zapadłej twarzy i wielkich czarnych oczach.
 — Spóźniłem się mamusiu, bo był u nas pan Borowiecki, dyrektor od Bucholca i przez to nie śmiałem wyjść prędzej. Ojciec nie był jeszcze?
 — Nie — odpowiedziała głucho i poszła nalewać herbatę do kominka, odgrodzonego od izby kawałem materyału zawieszonego na drutach.
 Józio poszedł za nią za zasłonę i położył przyniesione ze sobą prowianty.
 — Wziąłem dzisiaj od starego pieniądze za tydzień, może mama schowa.
 Położył cztery ruble z kopiejkami; brał pięć tygodniowo.
 — Nic sobie nie zostawiasz?
 — Mamusiu, mnie nie potrzeba na nic. Żal mi tylko, że nie mogę jeszcze zarobić tyle, ile mamie potrzeba — mówił z prostotą; jego nieśmiałość gdzieś zniknęła zupełnie.
 Pokrajał chleb na kawałki i chciał wrócić do izby.
 — Józiu, mój synu drogi, moje dziecko kochane — szepnęła matka łzawym głosem i łzy jak groch posypały się po jej wynędzniałych policzkach i spadały na głowę syna, którą przyciskała do piersi.
 Chłopak ucałował jej ręce i z rozweseloną twarzą powrócił do reszty rodzeństwa, które siedziało na ziemi, pod małem okratowanem okienkiem, wychodzącem na trotuar; było tego czworo, w wieku od lat dwóch do