Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 204.jpg

patrzył na twarz siną Bucholca i na wykrzywione z bólu usta, który oprzytomniał wreszcie, otworzył oczy, popatrzył na pusty kantor, poprawił się w fotelu i po długiej chwili zawołał łagodnie:
 — August!
 Lokaj podszedł ze strachem, bo jak tylko wołał po imieniu i udawał łagodnego, wtedy był najstraszniejszy.
 — Gdzie pan Horn?
 — Jaśnie pan go wyrzucił, to i poszedł.
 — Dobrze. A gdzie pan Borowiecki?
 — Zajrzał tylko i zaraz wyszedł, musiał iść na obiad, bo już po dwunastej, fabryki dość dawno gwizdały na południe — przeciągał umyślnie odpowiedzi.
 — Dobrze. Stań z boku.
 Lokaj drgnął, ale wypełnił rozkaz.
 — Słucham! — rzekł bardzo pokornym głosem.
 — Kazałem ci wyrzucić tego psa, dlaczego nie słuchałeś, co?
 — Jaśnie panie, on sam wyszedł — zaczął się tłumaczyć ze łzami.
 — Milczeć! — krzyknął i uderzył go z całej siły kijem przez twarz.
 August bezwiednie cofnął się w tył.
 — Stój, chodź bliżej!
 I gdy lokaj pod wpływem strachu znowu się przysunął, przytrzymał go za rękę i potężnie obłożył kijami.
 August nie próbował się nawet wydzierać, odwrócił tylko twarz, żeby ukryć łzy, które mu się strumieniem lały po wygolonych policzkach, a gdy Bucholc przestał go bić śmiertelnie zmęczony i leżał w fotelu ję-