Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 202.jpg

ze wszystkich stron, gdy się wydostał do powozu i prawie galopem pojechał do kantoru.
 Zastał tylko Bucholca i Horna, bo reszta już się rozprószyła na obiad.
 — Pan za mocno akcentujesz swoje słowa — szeptał Bucholc, wyciągając się w fotelu.
 — Nie umiem inaczej mówić — warczał Horn.
 — Potrzeba, żebyś się pan nauczył, bo ja tego nie znoszę.
 — To mi jest Schwam-drüber, panie prezesie — mówił prawie spokojnie, tylko usta mu drgały nerwowo, a niebieskie oczy pociemniały nagle.
 — Do kogo to pan mówisz? — podniósł nieco głos.
 — Do pana prezesa.
 — Panie Horn, ja pana ostrzegam, bo ja za wiele cierpliwości nie mam, ja panu...
 — Nie potrzebuję wiedzieć czy pan jest cierpliwy, czy nie, to mnie nie obchodzi.
 — Nie przerywaj pan, kiedy ja mówię, kiedy Bucholc mówi!
 — Nie widzę przyczyny, dlaczego nie może być cicho Bucholc, kiedy Horn mówi.
 Bucholc zerwał się, ale tylko syknął z bólu, gładził przez chwilę okręcone nogi i oddychał ciężko, przykrył powiekami oczy, złość nim trzęsła, ale milczał, bo chciał panować nad sobą.
 Horn, który z całą świadomością i nawet z pewną metodą rozdrażniał go coraz bardziej, złożył księgi, najspokojniej zabrał swoje ołówki, gumy i obsadki, owinął je w papier i schował do kieszeni.
 Robił to wszystko bardzo wolno i spoglądał na Borowieckiego, który zdumiony jego zachowaniem i tą