Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 195.jpg

 Horn pochylił niżej głowę, aby ukryć złośliwy, tryumfujący uśmiech.
 — Pan prezes ma konie w domu?
 — Potrzebne panu, to pan bierz, bierz pan ile razy potrzeba. Zaraz zatelefonuję do stajni. Kundel, popchnij — krzyknął na lokaja, który popchnął fotel pod telefon, funkcyonujący w obrębie fabryki jego.
 — Stajnia! — krzyknął, dzwoniąc gwałtownie. — Powóz natychmiast do pałacu. Ile razy zażąda konia pan Borowiecki — przyjeżdżać! Bucholc mówi, kundlu! — krzyknął w odpowiedzi telefonistce, zapytującej się kto mówi.
 Lokaj z powrotem przysunął go do biurka i stanął z boku.
 — Horn, siądź pan przy mnie, podyktuję. Pan się prędzej ruszaj, kiedy ja mówię do pana — krzyknął ze złością.
 Horn zagryzł tylko usta, usiadł i pisał po dyktandzie, które mu szybko rzucał Bucholc, nie przestając załatwiać równocześnie innych interesów i krzycząc chwilami:
 — Pan nie śpij! Ja panu nie za spanie płacę — i mocno stukał kijem w podłogę.
 Horna tak to irytowało, taki był zresztą dzisiaj zniecierpliwiony, że z trudem hamował wybuch, wrzał cały.
 Telefon zaczął dzwonić.
 — Baron Oskar Meyer pyta się, czy zastanie za pół godziny pana prezesa?
 — Panie Borowiecki, powiedz mu pan, że nie przyjmuję nikogo, leżę w łóżku.
 Karol odtelefonował natychmiast i słuchał znowu.