Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 187.jpg

 — Potrzeba ci czego? — pytała, siadając na poręczy fotelu, przy ojcu.
 — Nie. Twoje goście przyszły.
 — Są wszyscy.
 — Bawią cię dobrze?
 Zaczął głaskać ją po włosach.
 — Nie bardzo. Nawet Müller nudny dzisiaj.
 — Czemu ich trzymasz, przecież my możemy mieć gości wesołych. Chcesz, to ja Stanisławowi dam notę, żeby poszukał, w Łodzi nie brak ludzi wesołych. Po co się masz nudzić za własne pieniądze. A Wysocki, co to za człowiek?
 — Doktór, to taki inny, zupełnie nie łódzki człowiek, on ma arystokratyczną rodzinę, jego matka jest z hrabiów, on ma herby.
 — Tylko nie ma ich na czem nosić. Podoba ci się?
 — Dosyć, bo jest niepodobny do naszych i bardzo uczony.
 — Uczony?
 Pogładził wspaniałym ruchem brodę i słuchał uważniej.
 — On napisał książkę, za którą mu jakiś uniwersytet w Niemczech dał złoty medal.
 — Duży medal?
 — Nie wiem.
 Zżymnęła pogardliwie ramionami.
 — My do szpitala będziemy potrzebować doktora, jabym go wziął jak on taki uczony.
 — Dużo płacisz?
 — Płacę. Ale tu nie o to chodzi, miałby dużą praktykę i służyłby w mojej firmie, to samo warto pie-