Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 181.jpg

 — Z jakiego punktu? — zapytała Mela, która najpierw się uspokoiła.
 — Ze wszystkich ludzkich punktów — odpowiedział twardo i podniósł się, oglądając za kapeluszem, w który Fela próbowała wsadzić obydwie nogi.
 — Uciekasz, Mieciek? — pytała zdumiona jego surowem spojrzeniem.
 — Muszę iść, bo muszę się wstydzić tego, że jestem człowiekiem.
 — François, otworzyć wszystkie drzwi, bo obrażone człowieczeństwo wychodzi — wołał drwiąco Bernard, który przez cały czas popisów Müllera leżał najspokojniej i palił papierosy.
 — Róża, Mieciek się obraził i chce wyjść, nie pozwól mu.
 — Mieciek, zostań! Co ci się stało? dlaczego?
 — Dla tego, że ja nie mam czasu, przyrzekłem komuś, że przyjdę — tłumaczył się miękko, usiłując ściągnąć swój biedny cylinder z nóg Feli.
 — Mieciek zostań, proszę cię bardzo, przecież obiecałeś mnie odprowadzić do domu — szeptała gorąco Mela i bladą jej twarz pokrył rumieniec wzruszenia.
 Pozostał, ale siedział chmurny i nawet nie odpowiadał na drwiące uwagi Bernarda, ani na burszowskie dowcipy Müllera, który znowu się położył u nóg Róży.
 Zapanowała zupełna cisza.
 Elektryczność drgała w kryształowych kwiatach i mżyła błękitnawym pyłem światła na pokój, na matowe czarne ściany, z których niby błękitne oczy patrzyły cztery włoskie akwarelle, oprawne w aksamitne czarne ramy, zawieszone na jedwabnych sznurach, na te znudzone próżniactwem głowy, co żółtawemi plamami