Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 167.jpg

 — Tak, z pewnością ogłosi upadłość i ułoży się z wierzycielami.
 — Nie, ja go znam i jestem tego pewna, że zapłaci.
 — Założę się z tobą, że będzie się układał.
 — A jabym niewiem co dała, że nie zrobi.
 — Mela, Grosman ma swoje filozoficzne bziki, ma, ale po za tem on jest mądry człowiek, mogę postawić cały swój majątek, że więcej nie zapłaci jak dwadzieścia pięć procent.
 — A jabym bardzo, bardzo pragnęła, żeby było inaczej.
 — Przyszła mi na myśl, żeś ty powinna była wyjść za niego, Mela, dobralibyście się, nie mielibyście co jeść, ale bylibyście tak uczciwi, że pokazywaliby was w panoptikum.
 — Lubię go, ale za niego nie wyszłabym, to nie mój typ.
 — Któż jest w twoim typie?
 — Szukaj i zgaduj! — uśmiechnęła się znowu tym bladym, subtelnym uśmiechem.
 — Borowiecki, tak, z pewnością, w nim się wszystkie kobiety łódzkie kochają.
 — Nie, nie; wydał mi się oschłym, dumnym i karyerowiczem, nie, za bardzo zresztą podobny do was wszystkich.
 — Oskar Meyer, baron, milioner i piękny, wprawdzie taki baron z meklemberskiej rasy, ale za to milioner najprawowitszy.
 — Widziałam go raz i wydał mi się parobkiem przebranym. To musi być okropny człowiek, słyszałam o nim dużo!