Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 131.jpg

 Rozmowa toczyła się po niemiecku.
 — Pan nie wegeteryanin? — pytał Hamerstein, wyciągając brodę z pod serwety, w jaką był obwiązany.
 — Nie panie. Jestem zupełnym panem wszystkich swoich władz — odparł dość cierpko, bo mu się niesmaczną wydała ta figura, jakby rozlana, z wielkim brzuchem, z wielką twarzą, z olbrzymią łysą czaszką, świecącą jak rondel świeżo wyczyszczony.
 Hamerstein poruszył się niecierpliwie, rzucił pogardliwe spojrzenie z pod wypukłych niebieskich okularów i rzekł sucho:
 — Każda prawda bywa zawsze z początku wyśmiewaną.
 — Pan ma dużo zwolenników w Łodzi?
 — Siebie i moje psy chore na parchy, bo im weterynarz nie kazał dawać mięsa — drwił Bucholc, który siedział przy stole, ale nie jadł nic, prócz kaszy owsianej z mlekiem.
 — Co Łódź, co cała Polska, barbarzyństwo!
 — Dlatego pan przyjechał? Dobre pole do apostolstwa.
 — Ja napisałem książkę o wegeteryanizmie pod tytułem „Naturalne pożywienie”, mogę ją panu przysłać.
 — Dziękuję, przeczytam z ciekawością, ale wątpię, czy pan zyska we mnie adepta.
 — Pan prezes to samo mówił z początku, a teraz...
 — A teraz jesteś głupi mój Hamer, bo tego nie rozumiesz, że jak się jest chorym, a cała głupia medycyna nie pomaga, to człowiek gotów jeździć do owczarzy, do księdza Kneippa, wreszcie nawet do twojej elektryczno-homeopatyczno-wegeteryańsko-arszenikowej metody.
 — Bo ona jedynie pomaga, bo zasada homeopatyi: