Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 121.jpg

 — Jabym panu dał konie, tylko niech pan nimi powozi bez bata i bez cugli.
 — Porównanie, jako porównanie nie jest złe, tylko nie bardzo można je zastosować do nas wszystkich, pracujących u pana.
 — Ja go nie stosuję do pana, ani do pańskich niektórych, uważasz pan, mówię, niektórych kolegów, tylko do tej czarnej, roboczej masy...
 — I ta robocza masa, to ludzie.
 — Bydło, bydło — wykrzyknął bijąc kijem w taboret z całych sił. — Pan się tak nie patrz na mnie, ja tak mówić mogę, bo ja ich wszystkich żywię.
 — Tak, ale oni pracują dosyć dobrze na to żywienie, zarabiają.
 — U mnie zarabiają, ja im daje zarobek, oni mnie powinni całować po nogach, bo jakbym im nie dał roboty, to co?
 — Toby sobie znaleźli gdzieindziej — szepnął, bo złość nim miotać poczynali.
 — Zdechliby z głodu, panie Borowiecki, jak psy.
 Borowiecki nic już się nie odzywał, był zirytowany tą pychą głupią Bucholca, który przecież pomiędzy łódzkimi fabrykantami był unikatem z wielkiego rozumu i wykształcenia, a tak prostej kwestyi nie rozumiał.
 — Panie prezesie, szedłem właśnie z pigułkami, kiedy przyszedł August.
 — Cicho! Jeszcze całe dwie minuty. Zaczekaj! — rzucił ostro do swojego nadwornego doktora, który się nieco zmieszał takiem przyjęciem, ale stanął pokornie o kilka kroków przy drzwiach i czekał, biegając zalęknionym, niespokojnym wzrokiem po twarzy Bucholca,