Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 113.jpg

dnakim ruchem głowy grzywę, co mu co chwila spadała na oczy i twarz.
 — Znacie tu kogo w Łodzi?
 — Są tutak ludzie z naszych stron, jest Antek Michałów, jest, powiedz dokumentnie matka.
 — Juści, że są, ino niewiada kaj ich szukać.
 — Przyjdźcie do mnie Socha we wtorek o pierwszej godzinie. Robotę wam znajdę. Mateusz — krzyknął na lokaja — poszukaj im mieszkania i zaopiekuj się nimi.
 Mateusz krzywił się niechętnie i pogardliwie patrzył na nich.
 — No, idźcie z Bogiem, a we wtorek przyjdźcie.
 — Przyjdziewa, mów-no matka.
 Ale kobieta schyliła się do nóg Karolowi i obejmując je prosiła:
 — A tom po tej ostatniej kurze, co się nie spaliła, uzbierała mendel jajków, to niechto wielmożnemu panu będą na zdrowie, bo ze szczyrego serca dajem — i położyła mu u nóg węzełek.
 — Prawda, niechta będą na zdrowie — i pochylił się także do nóg.
 — No, dobrze, dziękuję wam, przyjdźcie we wtorek.
 Zostawił ich i poszedł do drugiego pokoju.
 — Co za kopalniani ludzie! przeżytki — mruczał, chodząc poruszony nieco, siadł i czytał list od narzeczonej.
 „Mój drogi panie Karolu!
 Dziękuje serdecznie za list ostatni, sprawił on dziadkowi wielką przyjemność, a mnie wprost rozrzewnił i porwał. Jaki pan dobry! przez umyślnego aż przysyłać kwiaty”.
 Uśmiechnął się drwiąco, bo kwiaty owe dostał od