Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 100.jpg

chasz pieniądze dla pieniędzy i zdobywasz je bezwzględnością, nie oglądając się na środki.
 — Bo każdy jest dobry który pomaga.
 — To właśnie jest semicką filozofią.
 — Z czemże ja się potrzebuję liczyć. Właśnie taka filozofia nie jest ani aryjska, ani semicka, jest filozofia kupiecka.
 — No mniejsza. Pomówimy o tem kiedyindziej obszerniej. Dlatego dzielę się z wami, że jesteście moimi wspólnikami i dawnymi przyjaciółmi. Zresztą, tak mi każe ambicya nawet, zrobić przysługę przyjaciołom.
 — Droga ambicya.
 — Liczysz?
 — Bo wszystko się oblicza.
 — Ileż liczysz naszą dawną zażyłość?
 — Karol, ty się nie śmiej, ale ja ci powiem, iż twoją przyjaźń mógłbym obliczyć na ruble, bo ja przez nią, przez to, że razem mieszkamy, mam więcej kredytu o jakie dwadzieścia tysięcy rubli. Mówię ci szczerze.
 Borowiecki śmiał się serdecznie, zadowolony głęboko ze słów Moryca.
 — To, co ja robię, zrobiłbyś i ty, zrobiłby i Baum.
 — Ja się boję, Karol, ja się bardzo boję, że Maks jest mądry człowiek, że on jest kupiec... Ale co ja, to zrobiłbym z całą przyjemnością.
 Zaczął gładzić brodę i nasadzać binokle, żeby pokryć wyraz ócz i ust, które mówiły zupełnie co innego.
 — Ty jesteś szlachcic, ty jesteś naprawdę von Borowiecki.
 — Maks! Wstawaj, śpiochu! — krzyczał do ucha Baumowi.