Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 097.jpg

 — Chcesz, żebym jechał do domu? — pytał Moryc.
 — I to natychmiast, bardzo pilny interes.
 — Nasz interes?
 — Nasz, niesłychanie ważna rzecz, niesłychanie.
 — Jak interes, to ja jestem prawie trzeźwy. Chodźmy.
 Karol wyszedł, prowadząc pod ramię Moryca, który się chwiał na nogach i nie mógł utrzymać równowagi, a za nimi przez otwarte drzwi buchnął potok śpiewów i krzyków i rozlał się po cichem, ciemnem podwórzu i zginął w przestrzeniach, w nocy.
 Świt się już robił nad Łodzią, bo czarne kominy zaczęły majaczyć coraz jaśniejszemi barwami, dachy błyszczały w świetle tych bladych zórz, co niby róż najdelikatniejszy, zmieszany z perłami, roztrząsały swą światłość nad ziemią.
 Mróz pościnał błoto, pokrył miejscami kałuże warstwą lodu i pobielił mostki nad rynsztokami i okrył bujną osędzieliną drzewa.
 Dzień zapowiadał się pogodny.
 Moryc wdychał całą piersią to chłodne, zimne powietrze i przychodził coraz bardziej do siebie.
 — Wiesz. nie pamiętam nigdy, abym się tak upił. Nie mogę sobie darować, szumi mi w głowie, jak w samowarze.
 — Zrobię ci herbaty z cytryną. wytrzeźwiejesz, przygotowywam ci taką niespodziankę, że zechcesz się upić z radości po raz drugi.
 — No, ciekaw jestem, co to może być.
 I zaraz po przyjeździe, nie budząc już Mateusza, który spał, klęcząc przed kominem z głową na