Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 093.jpg

 — To jest gadanie, tylko gadanie, mnie potrzeba faktów! Ja jestem człowiek realny, panie Wysocki, ja jestem pozytywista. Panienko, maszynka kawy, Chartrezy!
 — Dobrze, dobrze! Zaraz, panu dam fakty: Borowska, Amzelowa, Bibrychowa, bo co?
 — Ha, ha, ha, wyliczaj pan więcej, to dla mnie śliczny kawałek zabawy.
 — Pan się nie śmiej, to są porządne kobiety — krzyczał zaperzony.
 — Skąd to pan wiesz, miałeś je pan w komis? — rzucił cynicznie Feluś.
 — Nie wymieniłem jeszcze najpierwszych, takich jak Zukerowa i Wolkmanowa.
 — To się nie liczy. Jedną mąż trzyma w zamknięciu, a druga nie ma czasu wyjrzeć na świat, bo ma na trzy lata czworo dzieci.
 — Keszterowa to co, to perkal? a Grosglikowa, to wata? Cóż pan na to powie?
 — Ja nie powiem nic.
 — A widzisz pan — wołał doktór rozpromieniony, podkręcając wąsiki.
 — Ja jestem człowiek realny i dla tego nie powiem nic, bo co tu brać rachubę kobiety brzydkie, jest taki brzydki towar, żeby go w komis nie wziął nawet Leon Cohn, a on wszystko bierze.
 — Ja je biorę w rachubę i stawiam w pierwszym rzędzie. One mają oprócz zwykłej, organicznej uczciwości, jeszcze etykę.
 — Etykę, co to jest za towar? Kto w tem robi? — wołał zanosząc się od śmiechu.