Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 044.jpg

 — Zostało! trochę gumy z powozów na kalosze! Ha, ha, ha, kapitalny witz — uderzył go w kolano.
 — Cóż zrobił z majątkiem? liczyli go lekko na dwieście tysięcy.
 — A on teraz liczy sam, że ma ze sto tysięcy długów, a to skromny człowiek.
 — Mniejsza z nim. Napijesz się?
 — Wartoby przed teatrem.
 — Kelner, koniak, kawior, befsztyk po tatarsku, porter oryginalny, gallopp!
 — Bum-Bum, chodź-no pan do nas! — krzyknął Leon.
 — Jak się pan ma, jakże zdróweczko, jakże interesiki! — wykrzykiwał, ściskając mu rękę.
 — Dziękuję, bardzo dobrze. Przywiozłem dla pana umyślnie z Odessy coś — wyjął z pugilaresu rysunek pornograficzny i podał.
 Bum-Bum poprawił obu rękami binokle, wziął rysunek i zanurzył się w nim cały z lubością. Twarz mu poczerwieniała, mlaskał językiem, oblizywał swoje sine, opadnięte wargi, trząsł się cały z zadowolenia.
 — Cudowne, cudowne. Niebywałe! — wykrzykiwał i powlókł się pokazywać wszystkim.
 — Świnia — mruknął Moryc niechętnie.
 — Lubi dobre rzeczy, a że jest znawcą...
 — Nie poznałeś znowu kogo? — zapytał nieco ironicznie.
 — Czekaj!.. — trzaskał w palce, potem w kolano Moryca, uśmiechnął się i z pugilaresu, z pomiędzy rachunków i not wydobył fotografię kobiety.
 — Co? Ładna maszyna? — mówił z najwyższem zadowoleniem, przymrużając oczy.