Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 038.jpg

III.

 W restauracyi hotelu Victoria było pełno.
 Wielkie, nizkie pokoje o ciemnych ścianach i żółtych, stiukowych sufitach, udających drzewo, napełniał hałaśliwy gwar.
 Wejściowe drzwi z bramy co chwila brzęczały mosiężnymi prętami, zabezpieczającymi szkło, co chwila ktoś wchodził i ginął w mgle dymów i w tłumie ludzi zapełniających restauracyę; elektryczne światła w sali bufetowej wciąż drgały spazmatycznie i przygasały, a gazowe bąki płonące równocześnie, rzucały mętne światło na zbitą około licznych stolików masę ludzi i na białe obrusy.
 — Kelner, Bitte, zahlen!
 — Piwa!
 — Kelner, Bier!
 Krzyżowały się wołania razem z głuchym stukiem kufli.
 Garsoni w zatłuszczonych frakach, z serwetami podobnemi do ścierek przesuwali się we wszystkich kierunkach, błyskając brudnymi gorsami nad głowami pijących.
 Wrzawa podnosiła się bezustannie napływającymi ludźmi i wykrzykiwaniem: