Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 016.jpg

II.

 — Murray dzień dobry! — krzyknął Borowiecki.
 Murray okręcony w długi, niebieski fartuch, wysunął się z po za rzędów ruchomych kotłów, w których się gotowały i robiły farby. W mdłem świetle elektrycznem, przesyconem kolorowemi parami, jego długa, koścista twarz starannie wygolona i świecąca blado-niebieskiemi, jakby wypełzłemi oczami, robiła wrażenie karykatury z Puncha.
 — A, Borowiecki! Chciałem widzieć pana, byłem u was wieczorem, zastałem Moryca, ale że ja go nie cierpię, nie czekałem.
 — Dobry chłopak.
 — Co mi do jego dobroci! Nie cierpię jego rasy.
 — Drukują już pięćdziesiąty siódmy numer?
 — Drukują. Wydawałem farbę.
 — Trzyma się?
 — Pierwsze metry nieco lakowała. Przysłali z centrali zamówienie na pięćset sztuk tej pańskiej lamy.
 — Aha, dwudziesty czwarty numer, seledynowa.
 — I z filii Bech telefonował o to samo. Czy będziemy robić?
 — Dzisiaj już nie. Mamy bojki pilne, mamy jeszcze pilniejsze do drukowania te letnie korty.