Art. 31. Regencja ustaje, gdy Król umrze, zrzeknie się tronu lub też przyczyna ustanowienia regencji przestanie istnieć.
Ustanie potrzeby regencji stwierdza Rada Ministrów. Wszelako jeżeli regencję ustanowiono z powodu choroby lub ciężkiej ułomności fizycznej Króla, ustanie regencji stwierdza Sejm na wniosek Rady Ministrów.
Stwierdzenie ustania potrzeby regencji i zakończenie regencji winno być bezzwłocznie ogłoszone w dzienniku praw Państwa.
Jeżeli regencja ustaje, a stwierdzona zostaje potrzeba regencji z innej przyczyny, dotychczasowy Regent pozostaje przy władzy.
Art. 32. Ilekroć w sprawie regencji wymagana jest uchwała sejmowa, a Sejm nie jest zebrany, zwołuje go Rada Ministrów. Gdyby Rada nie zwołała Sejmu w ciągu dni 30-tu od chwili, kiedy potrzeba regencji powstała, Marszałkowie Izb Sejmowych lub jeden z nich zwołają Sejm najdalej w ciągu dalszych dni piętnastu. Gdyby Izba Poselska lub obieralna część Senatu była w tym czasie
rozwiązana, a wybory nie były jeszcze dokonane, zwołany będzie Sejm nadzwyczajny w dawnym składzie.
Sejm obraduje w tych sprawach na wspólnem posiedzeniu obu Izb pod przewodnictwem Marszałka Senatu według porządku sejmowania Senatu. Uchwały Sejmu zapadają prostą większością głosujących przy obecności najmniej połowy posłów i trzeciej części senatorów. Wybór Regenta odbywa się przez głosowanie tajne.
Art. 34. Na czas małoletności Króla ustanowiona będzie Rada Wychowawcza z pięciu osób.
Członkami Rady z samego prawa będą: opiekun Króla, Regent i matka Królewska, pozostałych członków Rady wybierze Senat. Przewodniczącym w Radzie będzie Regent.
Rada ustali kierunek wychowania i plan nauczania Króla, wyznaczy nauczycieli i wychowawców i sprawować będzie nadzór nad całem wychowaniem Królewskiem.
W sprawie opieki nad majątkiem małoletniego Króla będzie wydana osobna ustawa.
