Strona:PL Poezye Tomasza Kajetana Węgierskiego 117.jpg

 Nie łatwa umizgów sztuka,
 Wzrok, kibić, grzeczność, nauka;
 Takie dary i przymioty
Nie jednemu z młodzików w oczy uderzyły,
 Nie każdy był jednak miły,
Choć się jej podobania dosyć miał ochoty.
 Pomiędzy tą liczną zgrają
Letnich, młodzianów i pustych fircyków,
 Najwierniejszy z miłośników,
 Jakiego żadne romanse nie mają,
 Czuły i tkliwy,
 Powiadano że cnotliwy,
 Czuć go na milę miłością,
 Bez przestanku łaził za Imością;
 Ustawicznie wzdychał, szlochał,
 Powiadał jej że ją kochał,
I powtarzaniem własnej czułości,
 Tak ją nudził, tak swędził,
 Że ją był prawie wynędził,
I zaledwie ze skórą zostawił jej kości.
Wszyscy się litowali nad tą damą młodą;
Szczęściem się chłopiec trafił raźniejszy
 I do miłości zdatniejszy,
 Który zdjęty jej urodą
Zaczął jej nadskakiwać i szeptać do ucha;
 Choć to do rzeczy nie było
Młodość młodości łatwiej jednak słucha,
 Z równym się rozumieć miło.
Nakoniec po staraniach dziełu przyzwoitych
 I trudnościach w nich zażytych,