Ta strona została uwierzytelniona.
Kazimiera ZawistowskaWszystkie do białej zbiegają Pani —
Zbłąkane dusze, co bez przystani,
Zło swoje niosą upalną niwą,
Snów zżętych łanem, pustką straszliwą,
Niosą mrąc z mąk...
Bo oto skryła rąbki gwiezdnemi,
Pomór, pożogę i nędzę ziemi.
Tron Swój, na słupie wsparłszy jasności,
Rozświetla szlaki błędnych ciemności,
Jak Krzak Mojżeszów rozpłomieniona...
Witaj rozkwitła różdżko Aarona!
Słodyczy miodna z plastru Samsona,
Schyl pociech dzban!
Napój słodkością łaknące usta —
Bo ziemskich uciech już kruża pusta,
Gdzieś z niepowrotną pomknęła falą!
A dusze Tobie się Pani żalą,
Że im pielgrzymie stopy, skrwawiły
Moce nieczyste, co w błąd wodziły.
W ogrodach życia, kwiat grzesznych woni,
102
