Strona:PL Platon - Protagoras (1923).pdf/28

to, wiesz, dziwna rzecz, co ci chce powiedzieć: Byłem przy nim a nie zwracałem na niego uwagi, a nawet zapominałem o nim chwilami.
 ZNAJOMY: A cóż tam mogło takiego zajść pomiędzy nim a tobą? Toż, chyba, nie trafił ci się kto inny, ładniejszy; przynajmniej nie tu u nas w mieście?
 SOKRATES: Owszem; nawet i to o wiele!
 ZNAJOMY: Co ty mówisz? Tutejszy ktoś, czy obcy?
 SOKRATES: Obcy.
 ZNAJOMY: Skąd?
 SOKRATES: Z Abdery.
 ZNAJOMY: I taki ci się ładny ten ktoś obcy wydał, że ci piękniej wygląda, niż syn Klejnijasa?
 SOKRATES: Jakże ma, mój kochany, szczyt mądrości nie wyglądać piękniej?
 ZNAJOMY: A, to ze spotkania z mędrcem jakimś, Sokratesie, przychodzisz do nas?
 SOKRATES: Z największym przecież ze współczesnych, jeżeli uważasz, że największy mędrzec to Protagoras.
 ZNAJOMY: Nie — co ty mówisz? Protagoras przyjechał?
 SOKRATES: Nawet jest już trzeci dzień.
 ZNAJOMY: I ty może w tej chwili od niego wracasz?
 SOKRATES: Owszem, bardzo wielem z nim mówił i słyszałem wiele od niego.
 ZNAJOMY: A czyżbyś nam nie opowiedział tej rozmowy, jeżeli ci coś nie przeszkadza; siadajże tutaj o, a ten chłopak niech wstaje.