gdym mu się niedawno przypatrzył, jeszcze jako mąż pięknym mi się wydał, ale już jako mąż, Sokratesie — między nami mówiąc — i z dosyć gęstym zarostem!
S. A cóż to ma do rzeczy? czy ty się to nie zgadzasz z Homerem, który mówi, że najponętniejszym B.
wiekiem jest wiek kłującéj się brody, w jakim właśnie jest Alcybiades?
Prz. Więc jakże teraz? czy od niego przychodzisz? — jakim jest dla ciebie młodzieniec?
S. Zdaje mi się, że przychylnym — a zwłaszcza dzisiaj stawał bardzo w mojéj obronie i pomagał mi: więc téż dopiero teraz od niego powracam. Ale powiém ci coś dziwnego: chociaż był przy mnie, nie zwracałem na niego uwagi i zapominałem o nim często.
Prz. A cóż takiego mogło zajść pomiędzy nim a tobą? C.
przecież z żadnym piękniejszym nie zeszedłeś się pewnie w naszém tu mieście?
S. I owszem.
Prz. Co mówisz! tutejszy on, czy cudzoziemiec?
S. Cudzoziemiec.
Prz. Skądże?
S. Z Abdery.
cielem-retorem był Gorgias, znany nam z dyalogu Platona, zatytułowanego jego nazwiskiem; najznamienitszym zaś wyobrazicielem sofistów był Protagoras. Urodzony między r. 485. a 480. przed Chr. w mieście Abdera na południowém wybrzeżu Tracyi, poświęcił się od 30. roku życia nauczaniu, zwiédzając kolejno miasta helleńskie w właściwéj Grecyi, w Sycylii i w Italii niższéj. On pierwszy przybrał sobie stałe miano sofisty. Pomimo wysokiéj ceny (100 min), jakiéj za naukę żądał, cisnęła się zewsząd do niego młodzież chciwa wiedzy, z któréj obiecywała sobie obfite w przyszłości zbiérać owoce: a musiał Protagoras wykształceniem swojém i talentem wielkie zdobyć sobie uznanie, skoro i starsi chętnie z nim przestawali — nawet Eurypides i Perykles ubiegali się o jego przyjaźń. W Atenach bawił kilkakrotnie przez czas dłuższy. W r. 411 oskarżony tam został o ateizm z powodu wydanego pisma o bogach, a obawiając się surowego wyroku, postanowił uratować się ucieczką do Sycylii — w drodze jednak utonął. Pismo jego z wyroku sędziów publicznie spalone zostało. Nauka udzielana przez
