swym wierzchowcu, albo też na parokonnym, czy tam czterokonnym rydwanie. On bowiem przyczynia się do tego, iż wam się wydaje, że jesteście szczęśliwymi, ja — abyście nimi byli rzeczywiście; on nie potrzebuje, aby go żywiono, ja zaś potrzebuję. Jeśli więc sprawiedliwie podać mam wniosek do słusznego na siebie wyroku, to skazuję się — na stołowanie w prytanejonie...
27. Zdaje się wam zapewne, że i te słowa mówię podobnie, jak mówiłem o wzbudzaniu litości i błagalnych prośbach — rozsadzany pychą. Nie, Ateńczycy, nie jest to pycha, a raczej następujące rozumowanie.
Jestem głęboko przeświadczony, że rozmyślnie nie wyrządziłem krzywdy nikomu w świecie. Was ja o tem przekonać nie mogę; nie wiele bowiem czasu porozumiewaliśmy się wzajemnie. Jeśliby wszakże istniało u was takie samo prawo, jak u innych narodów, żeby sprawy gardłowe sądzono nie w ciągu jednego tylko dnia, a w przeciągu dni wielu, sądzę, że z pewno-
dla ścigających się konno i na wozach zwał się hippodromos; szranki dla pentatlonu t. j. dla pięciu rodzajów ćwiczeń gimnastycznych: skoku (ἅλμα), rzucania kręgiem (δίσκος), wyścigu (δρόμος) mocowania się (πάλη ) i rzucania oszczepu (ἀκόντισις) — stadyjonem. Po 23 olimpijadzie do pentatlonu przybyła jeszcze walka na pięści (πυγμή). Z biegiem czasu zakres igrzysk rozszerzył się przez popisy w muzyce i poezyi, oraz wystawy sztuk pięknych. Nagrodę dla zwycięzcy stanowił prosty wieniec oliwny, lecz ozdobienie czoła swego wieńcem olimpijskim było dla greka dostąpieniem najwyższej chwały na ziemi. W Atenach zwycięzca na igrzyskach olimpijskich otrzymywał, oprócz stołu dożywotniego w prytanejonie, miejsce honorowe na zgromadzeniach ludowych i przedstawieniach teatralnych.
