Ta strona została przepisana.
ny był na koszt narodu w prytanejonie [1] i to daleko właściwiej, aniżeli ktoś taki z pomiędzy was, który na igrzyskach olimpijskich[2] otrzymał zwycięztwo na
- ↑ Ognisko domowe, punkt środkowy, około którego gromadziła się rodzina, było zarazem ołtarzem domowym, na którym palono ofiary na cześć bogów. Poświęcone ono było Hestyi (łac. Vesta) siostrze Zeusa, bogini jedności rodzinnej. Przysięga na ognisko domowe należała do przysiąg najuroczystszych. Zbiegom, wygnańcom, prześladowanym i nieszczęśliwym, którzy, jako błagający (ἱχέται), zasiedli u ogniska domowego, nie można było, bez narażenia się na srogi gniew bogów, odmówić przytułku i pomocy. I państwo, uważane, jako jedna, wielka rodzina, miało swoje ognisko państwowe, w oddzielnym, poświęconym na ten cel gmachu, który się zwał prytanejonem. Tu na ognisku Hestyi płonął wieczny ogień, podsycany przez dziewice święte (hestyjady, ἑστιάδες, łać. westalki). Przy wchodzie do prytanejonu stał posąg bogini, przed którym płonęła nie gasnąca nigdy lampa; dalej stały posągi sławnych ludzi i posąg Ejreny, bogini pokoju. Tu ugaszczano poselstwa zagraniczne i podejmowano posłów własnych, skoro, po spełnionej pomyślnie missyi, powracali do ojczyzny. Ludzie szczególnie zasłużeni narodowi oraz zwycięscy na igrzyskach olimpijskich otrzymywali w prytanejonie stół dożywotni.
- ↑ Najściślejszym węzłem, łączącym w całość jednolitą rozdzielone politycznie państwa i plemiona greckie, były igrzyska, pewien rodzaj wystaw powszechnych w starożytności, na których współzawodniczono o palmę pierwszeństwa w ćwiczeniach gimnastycznych, w nauce i sztukach pięknych. Najstarożytniejsze i najsławniejsze były, poświęcone Zeusowi, igrzyska olimpijskie, w których udział przyjmować mogli sami tylko grecy. Powtarzały się one co cztery lata (na nich opierała się rachuba czasu na olimpijady, poczynając od 776 r. przed Chr.) w Elidzie (Elis), nad rzeką Alfejos, pod Olimpiją, w gaju Altis, poświęconym Zeusowi, wobec niezliczonego tłumu widzów wyłącznie płci męskiej, pod kierunkiem i nadzorem przeznaczonych ku temu sędziów, zwanych ἑλλανοδίκαι. Tór
