wymuskana, strojna w krasomówcze kwiaty i ozdoby — przeciwnie, usłyszycie opowieść prostą, wygłaszaną słowami, jakie mi na myśl przychodzić będą: bo ja ufność moję pokładam w tem, że sprawiedliwe jest to, co mówię, i — niechaj czego innego nikt z was się nie spodziewa odemnie! I nie wypadałoby przecie, bym ja, w moim wieku, niby młodzieniaszek jaki, z wypracowaną przed wami występował oracyją...
Jednej wszakże rzeczy żądam od was, Ateńczycy, o jedno usilnie proszę. Skoro usłyszycie mnie, broniącego się tu w taki sam sposób, w jaki przywykłem mówić i na rynku publicznym, przed stołami wekslarzy, gdzie mnie słyszało wielu z pomiędzy was, i w innych miejscach, nie dziwcie się i nie szemraj-
sach, ziemia zaś i Olimpos „wysoki“ stanowić miały własność wspólną (Ilijada, 19, 187 — 193). Przeważna jednak władza pozostała przy Zeusie: on był najwyższym i najpotężniejszym bogiem, władzcą świata, ojcem ludzi i bogów. Na szczytach olimpijskich, w niebiosach, było jego siedlisko: stąd przeraża hukiem gromów, oślepia błyskawicami, ciska pioruny, gromadzi i rozgania chmury. Stąd, z wyżyn złotego tronu, „szeroko“ rozgląda się po świecie, czuwa nad porządkiem w przyrodzie i życiu ludzkiem. U podnóża jego tronu stoją dwa naczynia z darami dóbr i nieszczęść; na złotych szalach waży on losy narodów (ibid. 8, 69) i pojedynczych ludzi (ibid. 22, 209). Szczególną pieczą Zeus otacza sprawiedliwość, świętość przysięgi, gościnność, litość (ἱκέσιος), ognisko domowe, rodzinę, związki rodów i gmin, zgromadzenia i narady ludowe. Pan świata, który, według pieśni kapłanek dodońskich, „był, jest i będzie,“ sam jednak do pewnego stopnia zależnym jest od przeznaczenia i konieczności (μοτρα, ἀνάγκη). Ze świątyń Zeusa najstarożytniejszą była wyrocznia jego w Dodonie.
