Strona:PL Pisma Sienkiewicza t.19 - Ta trzecia (i inne nowele).djvu/011

szeroko, później coraz węziej. O ile możem wymiarkować, w prawo i w lewo są przepaście, pewnie bezdenne.
 Grzbiet staje się jeszcze węższy, a co więcej, okruchy zwietrzałych skał usuwają nam się zpod nóg...
 — Idę na czworakach, bo niemożna inaczej! — mówi Światecki.
 Rzeczywiście niemożna było inaczej, więc opuszczamy się na czworaki i idziemy dalej, jak dwa szympansy.
 Ale wkrótce pokazuje się, że i to na nic. Grzbiet skalny robi się nie szerszy od końskiego. Światecki siada oklep, ja za nim i opierając się rękoma przed sobą, posuwamy się naprzód z nadzwyczajną szkodą naszych szat.
 Po niejakim czasie słyszę głos Świateckiego:
 — Władek?
 — Co takiego?
 — Grzbiet się skończył.
 — A co dalej?
 — Pusto... musi być przepaść.
 — Weźże jaki kamień i ciśnij... posłuchamy, czy długo leci.
 W ciemności słyszę, jak Światecki maca rę-