Wedle współczesnych kronik, królową obsługiwały dziewczęta nawpół nagie.
Str. 270, w. 9. Pic de la Mirandole, Disputationes aaversus astrologos.
Str. 277, w. 19. Wedle innych wersji mąż ów przeciwnie chłodno przyjął swoją żonę, zarzucając jej, iż złamała słowo owemu setnikowi. (Liwjusz XXXVIII, cap. 24.)
Str. 278, w. 18. Swetonjusz, Cezar, LII.
Str. 280, w. 19. Karol de Guize, ks. Lotaryński, zmarły w 1574.
Str. 282, w. 1. Anegdotę tę zaczerpnął Brantôme z Herodota, lecz zaprawił ją i „upiększył“ na swój sposób.
Str. 289. Pierwotny tutuł, zamierzony przez Brantôma dla tego rozdziału, był: Rozdział trzeci traktuie o piękności piękney nożki, y iako iest sposobna y wielgą ma władzę w obudzaniu miłości“.
Str. 289, w. 7, Katarzyna Medycejska.
Str. 292, w. 16. Powiastka LVII-a.
Str. 292, w. 26. Zapewne książę Franciszek Lotaryński, który odwoził Marję Stuart do Szkocji.
Str. 296, w. 3. Istnieje słynny portret Małgorzaty Nawarskiej w tym stroju.
Str. 300, w. 29. Opis ten zaczerpnięty jest prawie dosłownie ze sprawozdania z owych uroczystości, wydrukowanego w Lyonie, w r. 1549.
Str. 303, w. 17. W rzeczywistości Dyana de Poitiers otrzymała księstwo de Valentinois dopiero później. Ciekawem jest, iż dla usprawiedliwienia tej donacji, król powołał się na zasługi jej ojca, pana de Saint-Vallier, skazanego za poprzedniego panowania na śmierć za zdradę i ułaskawionego w sposób wspomniany powyżej.
Str. 304, w. 14. Volta; taniec włoski. Jako jedną z figur, tancerz unosił w górę swoją damę, która robiła koziołka w powietrzu.
Str. 307, w. 3. Wedle ówczesnego obyczaju panie przymocowywały do trzewików chodaczki, które mogły grubością swojej podeszwy znacznie przyczyniać wzrostu; że zaś suknie noszono długie, można było mieć złudzenie iż sztuczka ta będzie niepostrzeżona.
Str. 308, w. 6. Henryk III; w r. 1575.
