Strona:PL Petofi - Wybór poezyj.pdf/9

 Miałem przed sobą ziemię tak wspaniałą,
O jakiej wieszcz lub malarz wyobraźnią śmiałą
 I snami marzy natchnionemi,
Krainę niepojętą dla mieszkańców ziemi,
Nad którą raj piękniejszym blaskiem nie jaśnieje.

Obszerna, kwietna błoń, stworzona do marzenia,
Różany w okół las, co sięga nieb sklepienia
 I wciąż balsamy woni leje, —
Przejrzysta ręka środek ziemi tej umila,
A jej prąd kryształowy zwraca się co chwila
 Ku stronom z których wypłynęła w dal,
 Jakby jej rzucić było żal
 Tę przecudowną, kwietną błoń,
 Tych drzew i kwiatów urok, barwę, woń. —
 I dziko romantyczne skały
 Nad brzegiem jej powyrastały,
 A złote chmury jak pierścieniem włosów
 Ubrały szczyty tych kolosów.

Spoglądam w zachwycie na tę ziemię snów,
Wejść do niej sił mi brakło, wielbić brakło słów,
 Zostałem długo u jej proga,
 Aż wreszcie ziemia ta stokrotnie błoga
Zwabiła mnie swym czarem i wstąpiłem do niej.

 „Tam po za rzeką, jeśli ją przepłynę, —
Myślałem, — tam miłości zobaczę krainę!"

 Poszedłem na brzeg, wsiadłem w łódź,
Zacząłem szybko wiosłem srebrne fale próć,
Lecz zamykałem oczy, bo na grzbiecie fal
Co chwila płynął siny trup młodzieńca w dal,