zaś podaje nam wiadomości o Armenji w czwartym wieku przed Chrystusem. Wiemy więc z zapisków historycznych, że już dwa tysiące trzysta lat temu istniało potężne i wielkie królestwo ormiańskie. Leżało ono na drodze z Azji do Europy. Z tej przyczyny ustawicznie narażone było na najazdy i napady zaborczych sąsiadów i rozmaitych ludów, które w odległej przeszłości wędrowały z Azji do Europy.
Bitny i dzielny był naród ormiański. Mężnie też stawiał czoła najeźdźcom. Mimoto kilkakrotnie w ciągu swych dziejów ulec musiał przemocy wroga. Walki i klęski w ojczyźnie wypędzały Ormian z ich odwiecznych siedzib. Wędrowali całemi rodzinami, z dobytkiem, jaki uratować zdołali. Działo się to już w czasach, gdy istniało niezawisłe królestwo Armenji. Szczególnie w wieku jedenastym liczne rzesze uchodźców opuściły ojczyznę, kierując się na północ, nad morze Czarne i na półwysep Krymski. Było to po strasznych klęskach wojennych, podczas których w gruzach legła ówczesna stolica Armenji, miasto Ani, zwane miastem „tysiąca kościołów“. Trzysta lat później Armenja straciła niepodległość, rozszarpana przez zaborczych sąsiadów. I wtedy znów tysiące Ormian opuściło ojczyznę. To samo powtarzało się jeszcze kilkakrotnie w czasach niewoli, aż po lata ostatniej wojny światowej. Dziś Armenja jest malutką republiką, która zajmuje tylko drobną cząstkę dawnego potężnego królestwa.
Strona:PL Ormianie polscy.pdf/9
Ta strona została uwierzytelniona.
7
Bitny i dzielny naród
