zyku: „Sed libera nos a malo“. Wyszedłszy z kościoła, kupiec ów zaczął się rozpytywać, czy nie zna kto w mieście jakiego Libera. Okazało się, że był tam kupiec żydowski tego nazwiska, który znalazł sakiewkę Ormianina i zwrócił ją poszkodowanemu.
Z innych odrębności kuckich, bardziej „ziemskich“, szeroką sławą cieszy się kozina. Są to wędliny, wyrabiane z mięsa koziego. Tradycja ich wyrobu musi być bardzo dawna, bo już w wieku piętnastym utrzymywali Ormianie we Lwowie jatkę z mięsem koziem.
W Kutach również jeszcze przed pół wiekiem zachowywano dawne zwyczaje tradycyjne w czasie świąt i wesel.
Pieczywo wielkanocne ormiańskie stanowiła pascha, wypieczona z grysu pszennego, zaparzonego miodem. Święcenia dokonywał ksiądz w domach, a nie w kościele. Pospolitą w czasie Wielkanocy była też zabawa, polegająca na tem, że jedna osoba bierze w kułak ugotowane na twardo jaje, a druga w jego czubek uderza swojem jajem. Kto stłucze jaje przeciwnika, ten wygrywa. Zabawa ta jest znana nietylko Ormianom polskim, lecz także bardzo pospolita na Wschodzie.
Długoletnie współżycie z Polakami sprawiło, że Ormianie w wielu swych obyczajach przystosowali się do obyczajów polskich. Widzimy to naprzykład w zachowanych i śpiewanych jeszcze
Strona:PL Ormianie polscy.pdf/30
Ta strona została uwierzytelniona.
28
Obyczaje i zwyczaje
