Strona:PL Ormianie polscy.pdf/26

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
24
Poeci, uczeni i muzycy

W nauce polskiej bardzo poważne miejsce zajmuje historyk sztuki, zasłużony badacz malarstwa polskiego, Jan Bołoz Antoniewicz. Był on profesorem Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W tym samym Uniwersytecie pełną zasługi była działalność zmarłego w roku 1933 księdza Bogdana Dawidowicza, który przez ćwierć wieku zgórą był tam lektorem czyli nauczycielem języka ormiańskiego.
Także w dawniejszych dziejach kultury naszej dobrze zapisało się niejedno nazwisko ormiańskie. Z ormiańskiego rodu pochodził współtwórca Komisji Edukacji Narodowej u schyłku wieku osiemnastego, Grzegorz Piramowicz, autor słynnej rozprawy: „O powinności nauczyciela“. Ormianinem z pochodzenia był ksiądz Stefan Roszko, żyjący z końcem siedemnastego i początkiem osiemnastego wieku, autor pierwszego słownika polsko-ormiańskiego i ormiańsko-polskiego. Słownik ten, drukiem nieogłoszony, zachował się w dwu egzemplarzach rękopiśmiennych, z których jeden jest własnością Kurji ormiańskiej we Lwowie. W wieku dziewiętnastym, Sadok Barącz, dominikanin, napisał: „Dzieje ormiańskie“ i „Żywoty sławnych Ormian w Polsce“. Był on również autorem historycznych opisów kilku miast polskich, jak: Stanisławowa, Jazłowca i in., czem zapoczątkował w nauce naszej osobny dział badania dziejów miast. Karol Mikuli, pochodzący z Ormian mołdawskich, wybitny uczeń Fryderyka Chopina, przez długie lata był dyrektorem Towarzystwa