sta, dziś leżące poza granicami Polski, jak naprzykład Kamieniec Podolski, w dawnych czasach również były zamieszkałe przez Ormian polskich, trudniących się handlem między Polską a Wschodem. Także liczne miasta w dawnej Mołdawji i Wołoszczyźnie, należące obecnie do królestwa Rumunji, jak naprzykład Suczawa, dzięki Ormianom były ongiś ośrodkami ożywionego handlu.
Starożytny krużganek na dziedzińcu katedry, dziś biegnący tylko od jej strony południowej, miał ongiś okalać ją z trzech stron. Katedra jednak, jak każda odwieczna budowla, nie jest dziełem jednolitem, lecz rozbudowanem w ciągu całych stuleci. To też nie dziw, że z dawnych jej części pozostały tylko niektóre, na miejscu innych zaś powstały nowe.
Wschodnia część katedry, wysuwająca się na dziedziniec półkolistą absydą, to jej część najdawniejsza, pamiętająca jeszcze czasy Kazimierza Wielkiego. Wznosi się nad nią niewielka wieżyczka dwunastoboczna, przykryta daszkiem namiotowym. Ta najstarsza część katedry, której budowę rozpoczęto w 1363 roku, jest jedynym, nietylko w Polsce, lecz w całej Europie zabytkiem budownictwa ormiańskiego. Plan jej budowy, mający kształt krzyża ormiańskiego o ramionach jednakowej długości, wskazuje na
