568 Guido—Guillois. czaj ten po dziś dzień się zachowuje Pierwotne to nazwy wynalazku G'a, z upływem czasu i stopniowym postępem sztuki muzycznej, pomnożyły się o wiele dodatków, w skutek czego i teorja muzyczna stała się trudniejsza; sama jednak zasada solonizacji pozostała niezmieniona i, dzięki powszechnemu w niej upodobaniu, wynalezienie tych nazw na oznaczenie nut gammy zwykle się poczytuje za główną zasługę G'a, z pominięciem daleko ważniejszej zasługi, jaką położył ustaleniem systemu linji, przez co dopiero uczynił możliwem dokładne spisanie melodji i przekazanie ich potomności na pierwotnym ich układzie i brzmieniu. Że tym sposobem znakomicie ułatwił czytanie muzyki, że tem samem nie tylko zapewnił zgodność śpiewu chóralnego, ale i melodje pierwotne utrwalił i zachował, ta jest istotna zasługa G'a, i za to należy mu się imię wiekopomne w historji muzyki. O podziale gammy na hezakord, w miejsce Mrakordu greckiego, jak również o tak zwanej ręce harmonicznej, służącej do łatwiejszego czytania muzyki, żadnej nie masz wzmianki w pismach Ga; niesłusznie więc przypisują się jemu te wynalazki. Podobnież i w śpiewie samym żadnej nie zaprowadził znaczniejszej odmiany; dalszy w tym kierunku postęp należy się dopiero Frankowi Kolońskiemu, wynalazcy kantu miarowego; zasady zaś harmonji rozwinął i w stałe, a w zastosowaniu swem płodne prawidła ujął pierwszy Jan de Muris i Jan Tinctor, w XI7 w. Cf. Kiesewetter, G. von Arezzo, Lipz. 1840. (Birkler). H. &. Guillois (czyt. Giloa) Ambroży, nr. 1796 w Laval, wyświęcony na kapłana 1821 r., został wikarjuszem, a następnie proboszczem w Mans; usunął się od obowiązków 1854, f 1856. Napisał: Recherches sur la confestion auriculaire (Dogme de la confession venge des attagues de (heresie et de tincredulite) 1837, 2-e wyd. 1840, 3-e wyd. 1856; tłum. na język polski ks. B. S. Bieroński, wice-regens i professor semin. kieleckiego p. t. „Obrona dogmatu spowiedzi przeciw zarzutom niedowiarstwa," Warsz. 1854; Explication historique dogmatigue, morale et liturgigue du catichisme, 1839, 8 wyd. 1854 t. 4; tłum. na jęz. polski Leon Rogalski ') W Niemczech jednak więcej są w użyciu litery abecadła na oznaczenie tonów muzycznych, i tak: C znaczy Ut He Mi Fa Sol La Si D E K G U A Cis znaczy Ut kreskow. Dis Flis Fis Gis Bis Ais Re Mi Fa Sol La Si Ces znaczy Ut bemol Des Es Fes Ges Bes B He Mi Fa Sol La Si Teź same znaki były już w użyciu za czasów G'a, z tą tylko różnicą, że jako w skali z sześciu tylko tonów złożonej, z powyższych siedmiu znaków brakowało znaku H, a znak A oznaczał to samo co La. Fabrycjusz przytacza następujące dwa dystychy, ułożone z okoliczności zaprowadzenia wynalezionych przez G'a zgłosek nutowych: Corde Deum et jidibus et gemitu alto benedicam, Ut Be Mi ITaeiat Solvere Ł,ubia Si&i. Cur tristi numeros adhibes cantumque laborif IIt lielevet 1VI1 serum Fatum Solitosi/ue La6or«. (Ob. Biographie unir. anc. et mod. 1817 t. XIX p. 89).
