Grzegórz XIII—XIV Papież. 533 Aby zaś zasłonić się od klątwy i degradacji, jakiemi im groził G. XII, odwołali się do soborn powszechnego, a kopję swej appellacji rozesłali po całej Europie. Nadto, zachęcali duchowieństwo i świeckich panów do wypowiedzenia posłuszeństwa obydwom Papieżom. Benedykt XIII nie czując się bezpiecznym we Francji, schronił się do Perpignan, miasta należącego wówczas do Katalonji; kardynałowie jego wszakże, oddawna z niego niezadowoleni, opuścili go i udali się do Pizy, gdzie przez swych rzymskich kolegów liajprzyjaźniej byli przywitani. Zgodzili Big wszyscy jednomyślnie na otwarcie 15 Marca 1409 soboru w Pizie, w celu przywrócenia jedności Kościoła. Wezwali wszystkich książąt i biskupów, bez względu czyją trzymali stronę, a nawet zaprosili obydwóch Papieży. Ale ani jeden ani drugi nie chciał poddać się sądom owego zebrania i obaj ze swymi stronnikami oddzielne zwoływali sobory. Benedyktowi XIII udało się w Listopadzie 1408 zgromadzić w Perpignan dziewięciu nowo utworzonych kardynałów i około 120 biskupów, po większej części hi-szpanów, ale i ci nie mogli się zgodzić na jedno, i większa część, nie czekąjąc końca obrad, opuściła miasto. G. zwołał swoich na synod do Udino. Tymczasem sobór w Pizie został otwarty, pomimo oppozycji cesarza Roberta, sprzyjającego G'wi za to, że ten zatwierdził jego wybór i złożenie Wacława. Sobór na 14 posiedzeniu ogłosił, że sprawdziwszy zaskarżenia wniesione przeciwko dwóm Papieżom, którzy ani osobiście, ani przez swych umocowanych stawić się nie chcieli pomimo zaproszenia, uznaje ich za pozbawionych godności i władzy. Natomiast wybrano nowego Papieża, który przyjął imię Aleksandra V (ob.). Było więc trzech Papieżów: Grzegorza XII uznawał król neapolitański, niektóre miasta włoskie i cesarz niemiecki; Benedykta XIII królowie Aragonji, Kastylji i Szkocji; Aleksandra V inni panowie chrześcjańscy, pomiędzy nimi i nasz król Władysław Jagiełło, do którego w tym celu posłował Mikołaj. Rzecz swoją w Niepolomnicach przedstawił. Aleksander, jako Piotr de Candia, był znany Jagielle osobiście. Grzegórz XII zdołał zebrać pewną liczbę biskupów i złożyć z nimi sobór, który ogłosił Benedykta XIII i Aleksandra V za odszczepieńców, krzywoprzysięzców i wichrzycieli Kościoła. Bojąc się wenecjan, którzy uznali sobór pizański, wylądował w Gaecie, gdzie król neapolitański Władysław powitał go jako prawowitego Papieża. Stanu rzeczy nie zmieniła nawet śmierć Aleksandra V (w Maju 1410 r.) w Bolonji) gdyż kardynałowie wybrali na jego następcę Baltazara Cossa, który ogłosił się Papieżem pod imieniem Jana XXIII. Ten miał nadzieję utrzymania się na swóm stanowisku, kiedy wkrótce po jego wyborze umarł cesarz Robert, a nastąpił życzliwy mu Zygmunt. W celu zjednania sobie pomocy przeciwko królowi neapolitań-skiemu, wysłał do Zygmunta poselstwo, które zarazem miało się z nim porozumieć co do przyszłego soboru, o któróm była mowa w Pizie. Do tego Papieża Władysław Jagiełło w roku następnym, po bitwie pod Grunwaldem, wysłał poselstwo z przyrzeczeniem posłuszeństwa. Między innymi byli tam: Laskarys z Wrocławia, Marcia z Wrocimowa, chorąży krak., Zbigniew Oleśnicki. Poselstwo żądało, aby Papież uznał wojnę z krzyżakami za słuszną, pozwolił zatrzymać zdobycz i oddać takową do kościołów w Polsce, aby udzielił zasiłków pieniężnych dla prowadzenia wojny z tatarami i zatwierdził odpusty w kollegjacie sandomierskiej na pamiątkę
