Grzegórz II.-III Papież. 487 840). G., aczkolwiek byt młodym '), miał bowiem 24 lat, gdy wstępował na Stolicę Piotrową, okazał wiele energji w rządzenia Kościołem. Bpi francuzcy poczęli byli wtedy lekceważyć sobie władzę papiezką: np. synody pozwalały sobie odsądzać bpów kanonicznie ustanowionych od katedr, a mianować nowych. G. wystąpił pko temu nadużyciu zaraz na wspomnianym synodzie: uznał Arnulfa za prawego arcybpa remeńskiego, a Gerberta (ob. Sylwester II) za intruza—chociaż ten był przyjacielem ces. Ottona; wyświęcił Herluina na bpa kameraceliskiego (Cambrai) i zabronił naruszać dóbr do jego bpstwa należących (Mansi, Conc. XIX 218; cf. Jaffe, Reg. n. 2 9 57). Na wspomnianym synodzie (9 9 6 r.) Willigiz, arcbp moguncki, wystąpi! ze skargą pko ś. Wojciechowi, bpowi pragskiemu, będącemu podówczas w klasztorze w Rzymie, i usilnie domagał się, żeby go zmuszono do powrotu do swego kościoła, w skutek czego G. polecił naszemu apostołowi opuścić klasztor (Żywot ś. Woje. p. Jana Kanalarza 1. 22, p. Brunona r. 18). Wystąpienie G'a w obronie odsądzonego Arnulfa odniosło pożądany skutek. Król francuzld Robert wysiał (99 6 r.) sławnego Abbona z Fleury dla porozumienia się z Papieżem. Arnulf został przywróconym na stolicę reimską, a wszyscy bpi, którzy pko niema występowali, wezwani na synod, mający się odbyć w roku następnym (9 9ł). Miał się odbyć ten synod w Rzymie, tymczasem zaszły tam rozruchy, wzniecone przez niejakiego Krescencjusza, który poprzedniemu Papieżowi (Janowi XV) nie jedną wyrządził zniewagę. Otton III podczas swej bytności w Rzymie, zaraz po swej koronacji, chciał skazać Krescencjusza na wygnanie, ale G. wyprosił go od kary. Wkrótce po odjeździe Ottona (w Czerw. 996 r.), Krescencjusz G'a z Rzymu wypędził (ok. Paźdz. t. r. Annal. Hildesheim. ap. Pertz, Mon. Germ. Ser. III 91; cf. Jaffe, Reg. p. 340). G. w ostatniej nędzy uciekać musiał: Crescentius dominum apo-stolicum nudum omnium rerum urbe expulit (Annal. Bildesh. 1. c.). Wypędzony ze swej stolicy G. przez Spoleto i Reggio udał się do Pawjji, gdzie odprawił synod (na wiosnę 997 r.). Na synodzie tym l) ogłosił suspensę pko biskupom, którzy byli zapozwani w sprawie Arnulfa, a nie stawili się osobiście, tylko przysłali świeckich delegatów za siebie. 2) Zagrożono klątwą Robertowi, królowi francuzkiemu, że pojął Bertę, swoją krewnę, za żonę, i bpom, którzy ten kazirodzki związek zatwierdzili. 3) Zabroniono umawiać się względem obioru przyszłego Papieża za życia poprzedniego i wznowiono prawa pko świętokupstwu. 4) Pod karą złożenia polecono Gizilarowi, bpowi merseburgskiemu, stawić się w Rzymie na 2 5 Grud. i zdać sprawę z zajęcia bpstwa magdeburgskiego. 5) Wyklęto Krescencjusza i intruza, który przez symonję wdarł się na stolicę neapolitaóską (Gregorii Vepistoła ad Willigisum archiep. mogunt. ap. Pertz op. c. p. 69 4). Podczas gdy G. odprawiał wspomniany synod, Krescencjusz ustanowił antypapieża Jana XVI (ob.), a posłów cesarskich uwięził. Okkupacja ta ciągnęła się do Stycz. 9 9 8. Otton III wyruszył na pomoc G'wi i pod koniec Lutego t. r. wprowadził go do Rzymu. Antypapież uciekł, lecz wojska cesarskie schwytały go i do miasta sprowadziły. ') Multum feryidae jurentntis (Joan. Canap. 1. c.). Erat Palił bonus, buantum permiait vaga juventua (Bruno, Vita s. Adalb. c. 18).
