484 Grzegórz I.—II Papież. rant" (Anastas. tibi., Yita Gr. III w Lib. Pontif., i ap. Mansi, Concil. XII 2 71). Konsekracja zwlekła się do 18 Marca 781 r. (w 35 dni po śmierci G'a II), gdy ż exarcba cesarski zwlekał zatwierdzenie wyboru. G. III wkrótce po konsekracji wysiał kapłana Jerzego do Kpola, z upomi-nalnym listem do Leona III, aby zaprzestał niszczyć obrazy. Jerzy udał się wprawdzie do Kpola, lecz przez bojaźń listu nie oddał i z niczera do Rzymu powrócił. G. zamyślał złożyć go z kapłaństwa, lecz za wstawieniem się bpow na synod przez siebie zebranych (731 r.) przebaczył mu, naznaczywszy jednak pokutę, i z tymże listem powtóre do Kpola odesłał. Grecy Jerzego w Sycylji schwytali z polecenia Leona i do więzienia wtrącili. Oburzony tera G. odprawia (ok. 1 List. 731 r.) drugi synod w Rzymie, złożony z 93 bpów i kapłanów, na którym ogłasza za odpadłych od jedności kościelnej tych wszystkich, którzyby się ważyli niszczyć i bezcześcić obrazy śś., lub pko nim bluźnić (Mansi, Concil. XII 2 9 9), i posyła nowy list do Leona III przez kapłana Konstantyna, rzymskiego defensora ubogich. W ślad za tem i miasta włoskie wysłały od siebie posłów do cesarza, pisząc także za obrazami. Lecz Konstantyna i posłów od miast spotkał ten sam los, co i legata Jerzego: zostali uwięzieni w Sycylji i listy im odebrano. G. wysiał jeszcze potćm czwarty raz (ok. r. 7 33) list przez defensora Piotra (Anastas. 1. c.), z którym nie wiadomo co się stało. W odpowiedzi na to Leon III wysłał silną flotę nie pko Saracenom, którzy nowe coraz czynili na wschodzie w państwie jego podboje, a pko Rzymowi, żeby gwałtem swe plany obrazoburcze przeprowadzić i Papieża z Italją za opór ukarać; lecz flota zatonęła na Adrjatyku (Theophanes, Chroń. ed. Bonn. p. 631; Cedrenus I 800. Cf. Baron. ann. 732 n. 2, 3). Mszcząc się ces. Leon, zabrał dobra papiezkie (patrimo-nia Ecclesiae romanae), znajdujące się w Sycylji i Kalabrji, a przynoszące 8'/^ talentów złota (ok. 300,000 liwrów włoskich), podwyższył pogló-wne tamże (Theophan. 1. c. Cedrai. 1. c.) i obie prowincje, jako też prowincje illiryjskie (ob. Illirja), oderwał od patrjarchatu rzymskiego, a poddał pod konstplski (Pirro, Sicilia sacra p. 611; Hergenróther, Photius, I 23 7 not. 62), lecz dalszych kroków dla wojen z Saracenami zaniechać musiał. Lubo utrata tak znacznych dochodów, w obec dwójznaczności i podstępności Longobardów, była bardzo dla Papieża dotkliwą, a dotkliwszym jeszcze uszczuplenie granic patrjarchatu, jednakże ani jedno ani drugie nie było zdolnćm skłonić G'a do ustępstwa. Doczekał się też pociechy, widząc rozszerzenie Kościoła w Niemczech przez ś. Bonifacego, któremu przesłał paljusz arcybpi i dał pełną władzę do urządzenia hierarchicznego nowo nawróconych krajów (r. 732; ob. Jaffe, Regest, n. 1724). R. 73 9 Bonifacy odbył nową podróż do Rzymu; G. na jego ręce wydał polecenie do bpów i opatów (we Włoszech i w krajaeh sąsiednich), żeby nie odmawiali mu missjonarzy potrzebnych do Niemiec, i uczynił go wi-karjuszem swoim na Bawarję i inne kraje przezeń nawrócone (ib. n. 1729—31). W Anglji także ustanowił G. wikarjuszem swoim i prymasem Tatwina, arcybpa kantuaryjskiego, którego obdarzył palljuszem i prawem używania dalmatyki (ib. n. 1 7 28). Ok. r. 73 9 nowe Rzymowi zagroziło niebezpieczeństwo. Luitprand, król longobard., widząc Italję opuszczoną od Greków, zajął Romanję, złupił Kampanję i na polu Nerona (pod Rzymem) stanął obozem. G. stając w obronie Rzymu i posiadłości kościelnych, ostatecznego chwycił się środka: za zgodą Rzymian wyprawił uro-
