442 GrundWig.—Grzech. penb. 1808; Krótkie pojęcie kroniki świata, ib. 1812 (tłnm. na niemieckie Volkmann, z notami BudelbacKa, NUrnb. 188 7); O hittorji nowoczesnej, 1888; O greckich i północnych mytach i sagach, 184 8 — 44; Dzieje starożytnej północy, 1854; wydal pisarzy północnych Saio i Snorro, 1818—22, 6 t.; redagował czasopismo Dannecirke, 1816 — 20, i wydawał tygodnik polityczny Danskeren, 1848 — 51. N. Gruscha Antoni, ur. 1 820 w Wiedniu, 184S wyświęcony na kapłana, został kooperatorem w Pillichsdorf, 184 6 u ś. Leopolda w Wiedniu, 1850 professorem rcligji w gimnazjum terezjańskiem, 1 855 kanonikiem katedralnym, 186S professorem* teol. pastoralnej; od 1852 był głównym prezesem wszystkich stowarzyszeń czeladzi katolickiej w Austrji. Napisał: llandbuch der kath. Religionslehre fur hóhere Lehranstanlten, Wien 1851; wiele drobnych pism katechetycznych i artykułów w wiedeóskićm czasopiśmie teologicznóin (Oesterreich. Yierteljahresschrift) i w freiburgskiej Ency-klopedji kościelnej. Grydonia (Gridońia) i siostry jej Cynthia i Olympia, są założycielkami stowarzyszenia Dziewic Jezusa. Ojciec ich książę Rudolf Ca-stiglione um. 1 592. Dziewice te zrzekłszy się swoich dziedzicznych majętności, razem z 12 innemi szlacheckiemi dziewicami postanowiły wspólnie dążyć do doskonałości i w tym celu poddały się pod duchowe kierownictwo jezuitów. Ciała ich spoczywały długo w jaskini pod Castiglione (delia Stiłiere) w Lombardji. Nad grobem był napis: Ossa cirginum Jesu. Gdy w wiele lat po ich śmierci otworzono grób, znaleziono ich ciała tak nienaruszone jak niepokalanemi były ich dusze za życia. Podług Bolland. (Jun. IV, 84 8) ciała te wystawione były ku uczczeniu publicznemu, a następnie w właściwszem miejscu pochowane. Data ich śmierci niewiadoma. Cf. Stadler, IIeiligenlex. II, 527. N. GrymoSZ Marcin Bogumił, jezuita, um. w Jarosławiu 9 Sierp. 1708, mając lat 78, z tych 55 przeżył w zakonie. Napisał: Sacrum otii religiosi triduum in plura semestria cnordinatum, Lublin 1 677, Sandomierz 1697; Modlitwa Pańska, albo pacierz od Chrystusa Pana uformowany, nabożnemi akiami dla śmakowitszego, osobliwie duchownych używania rozszerzony, Krak. 168 6; Wesołe dobrej śmierci czekanie, albo melodia duchowna dla zbawiennej rozrywki starych i chorych, osobliwie ostatnią chorobą w dłuż przyaresztowanych, 'Krak. 1 68 7; Szczere samego Pana Boga u' świętej pustyni szukanie, albo kilkoro rekollekcji na 10 dni rozporządzonych, Kalisz 1688, Oliwa 1689; Droga do consekracyi, Oliwa 1690; Anielskie pozdrowienie, albo Zdrowaś Marja nabożnemi aktami i dowodnemi historjami do pierwszych 5 uroczystości N. Bogarodzicy rozszerzone, Lublin 1 698; Sacrum asceticarum cogitationum octiduum, Lublin 1 702 (De Backer, Biblioth.). X. W. K. Grzech. 1. Defincja. 2. Przyczyny grzechu. 3. Skutki. 4. Podział. 5. Podział gatunkowy. 6.—liczebny. 7. Grzechy wewnętrzne.—I. S. Tomasz, określając naturę grzechu, mówi: grzech jest to ezyn ludzki zly. Żeby zaś był czynem ludzkim, musi być dobrowolnym, czy to wprost z woli pochodzącym i przez samą wolę dokonanym (actus elicitus), jak np. chcenie czegoś złego, czy też przez wolę nakazanym, a przez inną siłę duszy dokonanym (actus imperatiis), jak czyny wszystkie zewnętrzne. Złość czynu ludzkiego pochodzi z braku właściwej miary i stosnnkn (quod caret debita commensuratione). Wszelka znów miara jakiej rzeczy bie-
