Grignon.—Grimaldi. 421 wspomnieliśmy, i Missjonarzy ś. Ducha czyli Towarzystwa Marji, składającego się pierwotnie z dwóch tylko księży i kilku braciszków (17 13 r.). Sprawa o beatyfikację G'a była rozbierana na posiedzeniu ś. kongr. obrzędów d. 9 Stycz. J86 6 r. G. zostawił następne pisma: Amour de la di vi ne sagesse, Paris 1856; Cantigues des missions, Nantes 1853, Poitiers 1865; Lettre circulaire aux amis de la croix, Nantes 1858; Traite de la vraie deootion a la S. Yierge, Paris 1843. ib. 1852. Żywot Ga wydał w Nantes 1 7 24 r. Grandet, dyrektor seminarjum w Angers; po nim 1 7 75 r. Picot de Clorioiere, prowincjał jezuitów; trzeci żywot przez bezimiennego 1 839 r., z aprobatą bpa z Luęon. Cf. E. Daras, Les saints et les bienheurenx du XVIII siócle, II 309. N, Grimaldi. I. jezuita z Civita-Vecchia, o którym podaje Franciszek Milizia (Le vite de' piu celehri architetti, Roma 1 7 68, bezimiennie; przekład francuzki przez Pingeron'a, w Paryżu 1 772, t. II p. 188), że po powrocie z Indji Wschodnich zbudował dowcipną machinę, w kształcie orla, i za jej pomocą w r. 1751 przeprawił się w powietrzu z Calais do Douvre, w przeciągu jednej godziny, lot swój kierując dowolnie niżej lub wyżej. Wiarogodność tego podania polega na autorze wspomnianego dzieła i na tłumaczu, którzy prędzej mogli sprawdzić autentyczność tego faktu. Zresztą ó G'im nic więcej nie wiadomo.—2. G. Franciszek, jeden z lepszych peetów łacińskich, jezuita, rodem z Neapolu, f 1 7 38 r. w Rzymie, w 60 r. życia. Do znaczniejszych jego poematów należą: De vita urbana libri 5, Romae 1 725; De vita oeconomica U. 3, ib. 1 738; De vita aulica ll. 2, ib. 1741.—3. G. Franciszek Marja, jeden z lepszych matematyków, współpracownik o. Riccioli, jezuita, ur. 1613 r. w Bolonji, tamże f 1663 r. Opisał szczegółowo plamy księżyca i nadał im imiona inne niż lievelius, a które chętniej przez astronomów przyjęte zostały (De Backer, Biblioth.).—4. G. Hieronim, ur. 1673 r. z senatorskiej rodziny genueńskiej, był prałatem w Rzymie w początkach panowania Pap. Klemensa XI, który go wysłał do Brukselli, jako inter-nuncjusza, następnie, jako nuncjusza do Kolonji, a później (1714) do Polski. Po przybyciu zaraz swojem prosił G. (d. 2 Maja 1714) Papieża 0 pieniężną pomoc na ufortyfikowanie pko Turkom Kamieńca, której to fortecy stan smutny przedstawiał. Szlachta zbytkowała, ale na potrzeby publiczne grosza brakło. „Nędza jest wielka we wszystkich województwach, pisze G., a prawdopodobnie zbiory tego lata będą skąpe." Z listu G'go, pisanego 12 Czerw. 1715, pokazuje się, że Papież przysłał pieniądze aa fortecę kamieniecką, z których w. hetman chciał przynajmniej tysiąc dukatów obrócić na fortece ukraińskie przeciwko kozakom (Theiner, Monum. IV 81, 85). Do uspokojenia burzy ówczesnej, konfederacją tarnogrodz-ką wywołanej, przyczyniał się wedle możności G., sam doradzając stronom powaśnionym zgodę i Papieżowi przedstawiając (2 7 Listop. 1715), aby króla do użycia środków łagodnych i do wyrozumiałości na żądania konfederacji, o ile te mogły być słuszne, pobudził. Prosił o to G. za radą bpa kujawskiego, dodając, że jeżeliby król słuchał dalej tylko swoich saskich zauszników, szlachta, jak to się odgraża, może się chwycić roz-pacznego środka, wzywając sobie na pomoc Tatarów i Turków, i sprowadzić tym sposobem ostateczny upadek kraju (Theiner, Monum. IV 86j. Wprzód jeszcze, z powodu uciążliwości, jakie spaść musiały nieuchronnie 1 na dobra kościelne, z powodu kwaterunku wojsk saskich w królestwie,
