350 Grammontanie.—Gran. konnych. Sara przynajmniej, gdy o to byl pytany przez dwóch kardynałów, nie dał na stawione mu pytania jasnej i stanowczej odpowiedzi. (Ob. Hmrion-Fehr, Monchsorden, t. 1 p. 7 7). Umarł Stefan mając lat 80, 8 Lut. r. 1124. Niewielu zebrał za życia ochotników do zgromadzenia swego. Trzeci po nim następca, Stefan de Lisiac, spisał regułę, przedtóm ustnie tylko przekazywaną. Zaraz po śmierci założyciela augustjanie klasztoru w Ambazoc upomnieli się o puszczę lluret, jako do nich należącą; wskutek czego, gdy zakonnicy, nie wiedząc jak zaradzić tej niespodzianej trudności, uciekli Bię do modlitwy, usłyszeli, jak niesie podanie, głos mówiący: „Do Grandmont! do Grandmont!" Usłuchali tego wezwania i przenieśli się na tę nową puszczę, gdzie w krótkim czasie, po ich tam osiedleniu się, zakon pod zarządem tegoż Stefana de Lisiac tak się rozszerzył, że jeszcze za jego życia miał 60 domów we Francji: Jeden z tych domów był im nadany przez Ludwika Tli, pod nazwą dobrych ludzi granmonckich (bont hommea de Grandmont). ósmy z kolei przeor, Ademar de Friac, ułożył ustawy nadzwyczajnie surowe, które Innocenty III zatwierdził (Ob. Hurter, Innoc. III, IV 140). Klasztory tych pustelników nazywały się celami. Nowych członków przyjmował sam tylko naczelny przeor, czyli jenerał, rezydujący w Grandmont. Zakon długo się cieszył wielkiem poważaniem i u ludu i u możnych, ale później powstały wewnętrzne rozterki i zachwiały dawne jego z»a-czenie. Przyczyną tych rozterek było zbytnie powiększenie liczby braci świeckich, która z czasem przewyższyła liczbę kapłanów; bracia ci świeccy wyłączny mieli zarząd majątku i materjalnych interesów zgromadzenia, i z czasem tak sobie przywłaszczyli wszystką nad niem władzę, że nieraz samych kapłanów z cel ich wypędzali. Kilkakrotne i stanowcze wdanie Papieży: Lucjusza III, Urbana III, Grzegorza TIII, Klemensa III iInn0" centego III, choć chwilowo zaradzało tym nadużyciom, nie zdołało jednak stale przywrócić i utwierdzić porządku. Dalsze dzieje zakonu grand; monckiego nic nie przedstawiają godnego uwagi. Zakonnicy zmienili pierwotny swój habit na habit kanoników regularnych; karność coraz bardziej się rozprzęgała. Usiłowania Karola Frómont o zaprowadzenie reformy pozostały bez skutku i nie zdołały powstrzymać upadku; pierwsze zaraz ciosy rewolucji francuzkiej położyły mu koniec. Cf. Mar-tmt, Coli t. IT; Vita Stepbani przez GcrarcTa Itherini, Historia brens Pnorum Grand., Helyot, Tli 470. (Fehr.) B. Gran, O s t r y c h o m (po włosku Strigonia, po węgiersku Etztergom, P» łacinie Stngonium, Utripolit, Dtrogamm), prowincja kościelna WęgiW. obejmuje północno-zachodnie djecezje obrządku łacińskiego i wszystką poezje grecko-unickie w Węgrzech, Siedmiogrodzie, Kroacjl i Slawoaj'- oh^t v° "iej: biskupstwo Granu, ośm biskupstw suffraganaltfcl obrządku łacińskiego: nitrańtkie (Neutra), wetzprimtkie, pifciokotoeH* (Serb num, Pecs Fttnfkirchen), raabtki. (irrabona, Jayarinum, Gaur.nn®, ItZLnTT Z (WaitzenX nowotoltkic (Bestercze Banya, Neusobl, (Alba Beg^ Szrtes Fejerwar, Stuhlweissenburg), i pięć obrządku grecki^-^tut^Tt (Koeroes, Tasarhely, Crisium, KreuU , SSM" Varas' Wardein, biskupstwo w* £ cza) f r' 0brfą^U łacińskiego należy do kościelnej prowiwyi > pre,tow.k,c(Eperies). A. Arcybiskupstwo Granu
