Gotszalk.—Gotti. 335 lecy 8% od prawdy ci, co utrzymają, że biskupi, co przyjęli udział w sporze teologicznym o przeznaczeniu, bronili heretyckich twierdzeń G'a. G. do śmierci trwał w uporze, zastawiając się powagą ś. Augustyna. Mieszkając w klasztorze Hautvilliers, korzystał ze swobody, jaka mu jeszcze była zostawiona, i wszczął na nowo spór wydaniem pisma polemicznego, w której oskarża Hinkmara o sabeljanizm, a to z powodu, jakoby ten gorszyć się miał wyrażeniem trina w wierszu jeduegd z hymnów kościelnych: „Te, trina Deitas unaąue, poscimus." Hinkmar usiłował U'a nakłonić przed śmiercią do pojednania się z Kościołem, ale ten wszelkie namowy odpłacał błuźnierstwami. Um. r. 8 68 w exkommunice, bez sakramentów. Cf. Gilb Mauguin (jansenista, który broni Gotszalka), Yete-rum auctorum qui nono saeculo de Praedestinatione et Gratia scripserunt, opera et fragmenta, Paryż 1648, 2 v,; Hincmari Opera; Cellot, Historia Gotescalci, Paryż 1655; Laurentius Altieotius, iu praef. de Praedestinatione ad partem VI Summae Augustinianae. (Schrodl). Gotti "Wincenty Ludwik, kardynał, ur. 7 Wrz. 1 664 w Bolonji, gdzie ojciec jego Jakób, wkrótce potem zmarły, był professorem prawa: pierwsze nauki pobierał u pijarów; w 18 roku życia przeszedł do je zuitów, u których uczył się 2 lata, poczćm wstąpił do klasztoru dominikanów w Bolonji, a po złożeniu w Ankonie ślubów zakonnych, słuchał filozofji w Forli, teologji w Bolonji, gdzie bardzo się odznaczył; przez długi czas był na uniwersytecie salamanckim w Hiszpanji, gdzie wyświęcony został na kapłana, i r. 1688 powrócił do Włoch. Wykładał filozofję w Mantui, potem w klasztorze alla Minerva w Rzymie, a nareszcie w Bolonji, potem teologję w Faenzie. R. 1 695 senat boloński powołał go na professora zwyczajnego teologji w tamecznym uniwersytecie, a r. 1 699 otrzymał on od swojej władzy zakonnej polecenie wykładać w klasztorze dominikanów metafizykę. R. 1 70 8 został przeorem w Bolonji, a r. 17 10 prowincjałem prowincji bolońskiej, r. 1714 Pap. Klemens XI mianował go inkwizytorem w Medjolanie. Urząd ten sprawował do r. 1717, poczćm wrócił do Bolouji i objął katedrę polemiki. Ii. 1719 wyszło jego dzieło Vera C/iicsa di Gesu Christo dimostrata da segni e da dogmi. (Prawdziwy Kościół J. Chrystusa wykazany cudami i nauką), wydan6 powtórnie r. 1 7 84 w Rzymie i Medjolanie. Jest ono szczególniej wymierzonem przeciwko dwom dziełom kalwiuisty Jakóba Picenina. R. 1 72 7 wyszły jego CoUoąuia theologico-polemica przeciw dziełu tegoż Picenina: Concordia matrimonii et ministerii. Ale głównćm dziełem G'go jest: Theologia scholastico-dogmatica juxta mentem divi Thomae Aguinatis, wyszła w 16 t. od r. 1727 do 1734 w Bolonji i której część szóstą składać miały powyższe CoUoęuia. Pap. Benedykt XIU wyniósł go (so Kw. 1 7 28), pomimo wszelki jego opór i uchylanie się, •do godności kardynalskiej. Na pokrycie zwykłych przy tem wydatków otrzymał on liczne podarki. Senat boloński nadal jego rodowi szlachectwo i naznaczył opatrzenie dla całej jego rodziny. Benedykt XIII obdarzył go swem zaufaniem. Przy znacznych dochodach G. żył bardzo skromnie i poświęcał cały czas modlitwie, sprawom swojego urzędowania i pracom naukowym. Po śmierci Benedykta XIII (1730) brał udział w conclave i był w niemniejszych łaskach i wysokiem poważaniu u Papieża Klemensa XII, który często zasięgał jego rady. R. 1 734 wysiał on przeciw hollendrowi Clericus'owi: De eligenda inter dissentientet
