310 Gotfryd. wany kardynałem i przez niegoż i króla francuzkiego Ludwika Grubego używany do różnych spraw publicznych, zostawił listy, mowy i wiele szacownych traktatów (między innemi De incestitura), umieszczonych w zbio-rowóm wydaniu jego dzieł przez Sirmonda w Paryżu 1610.—3- G. {Gau-fredus a mula terra), benedyktyn w Normandji, żył w w. XI i napisał pięć ksiąg De rebus Roberti Guiscardi Calabriae ducis et Rogerii ejus fra-tris, wydanych w III tomie A. Schotia Hispania illustrata i w Muratorii, Scriptores rer. Ital.—4. G. arcybp burdygalski (Bordeaux), od r. 1136 wielce chwalony przez ś. Bernarda, pisał listy do opata Sugera i mowy; miat stawę wielkiego kaznodziei.—5. G. (Gothofred) Jakób, ur. r. 1587 w Genewie, od r. 1619 professor prawa, r.1629 radca, a następnie burmistrz i scholarcha tamże, um. r. 1652; napisał między innemi bardzo szacowny kommentarz na Codex Theodosianus; uwagi nad pismem Tertu-ljana Ad nationes; Conjectura de suburbicariis regionibus et eeelesiis; De stotu paganorum sub imperatoribus christianis; Exercilationes 11 de Ecclesia et Incarnatione Christi etc., oraz wydał z tłumaczeniem i uwagami Dzieje kościelne Filostorgjusza (ob.).—6. G. ze Strasburga, jeden z najznakomitszych staroniemieckich poetów, nr. w Strasburgu ku końcowi XII w. i żył w początkach XIII w. Jest autorem sławnego poematu rycerskiego Tristan i Isolda, przedstawiającego obraz życia dworskiego owych czasów; mimo wszakże mistrzowstwa artystycznego, poważniejsi krytycy, jak Barthel, Holland, Lindemann, W. Menzel, Yilmar i t. d. potępiają myśl główną tego poematu, ze stanowiska moralnego. Watterich w dziele swojóm „G. von Strasb., ein Siingcr der Gottesminne" (Leipzig 1858) dowodzi, że G. kazaniem ś. Franciszka z Assyżu nawrócony, zaniechał życia i pisania świeckiego (ztąd i jego ów poemat niedokończony), a być może, że i wstąpił do franciszkanów. Tamże podaje Watterich tłumaczenie pięknej „pieśni o miłości Bożej", której Pfeiffer (Germania III) zaprzecza G wi, i drugiej „pieśni o dobrowolnem ubóstwiektórej autorstwo G'a nie tak już jest kwestjonowane. G. um. prawdopodobnie 1230; podług innych dopiero 1250. Gotfryd z Viterbo, rodem może z Saksonji, lecz w Yiterbo zapewne wychowany, jeden z najuczeńszych swego czasu duchownych, znał języki: łaciński, grecki, hebrajski i chaldajski; był notarjuszem i kapelanem cesarzów: Konrada III, Fryderyka I i Henryka YI. Ten ostatni był może i uczniem G'a. Pierwszy raz G. występuje jako kapelan króla Fryderyka na dokumencie z d. 2 3 Marca U53 r. [Pertz, Monum. Germ. Leg. II 94); byl potem z cesarzem w Burgundji (116 2) i na wyprawie włoskiej (116 7). Pod koniec życia był kanonikiem w Pizie, lubo mieszkał w Yiterbo i tamże um. po r. 1190. G. liczne odbywał podróże: 2 razy do Sycylji, 3 razy do Prowancji, raz do Hiszpanji, często do Francji, a 40 razy do Rzymu. Napisał: 1) Carmen de gestis Friderici I inperateris in Balia, seu De expugnatione Mediolani, gdzie daje ciekawe szczegóły o wyprawie Fryderyka I z r. 1167, zwłaszcza o jego odwrocie. Utwór ten, składający się z 1221 wierszy, wydany był pierwszy raz przez J. Ficker'a w Innsbrucku 1853 r. (poprawki ob. w Zarneckego Literarisch. Centrablatt, 1855 s. 136). 2) Memoria saeculorum, anegdoty o cesarzach, królach i t. p. aż do r. 1185, pisane bez gustu; co dwa hexametry idzie pentametr. Dzieło to jeszcze nie drukowane, s) Speculum regum, seu de genealogia omnium regum et imperatorum, od potopu aż do
