238 Goar.—Gobat. zaniedbywał przy tem naukowych celów i poszukiwań swoich. Stosunki, jakie tam zawiązał, i prace, którym się oddawał jako missjonarz apostolski, często mu nastręczały sposobnośó zwiedzania kościołów greckich, przyczóm mógł bliżej się przypatrzyć ich zwyczajom, i zasięgać u uczeń-szych wiadomości, o karności i obrządkach wschodnich, a zarazem też w każdóm takićm zdarzeniu pobudzać i skłaniać do powrotu do dawnej jedności. Uprzejmością i cichością swoją umiał się podobać każdemu, grekom zarówno jak łacinnikom. U. 1640 przybył do Rzymu i został tam mianowany przeorem klasztoru dominikańskiego przy kościele ś. Sykstusa. Miał tu ciągłe i przyjazne stosunki ze znakomitymi znawcami obrzędów wschodnich i kościelnego piśmiennictwa na wschodzie, jakimi byli naonczas: Leon Allatius, Bazyli Falasca, prokurator jeneralny zakonu ś. Bazylego przy Stolicy Apost.; Jerzy Coresius, Pantaleon Ligarisius i inni, z którymi i po wyjeździe z Rzymu pilnie utrzymywał zawartą osobiście znajomość. R. 164 2 zostawał krótki czas w Paryżu, jako mistrz nowicjuszów. R. 1643 wrócił do Rzymu, zatrzymując się po drodze w każdej bibljotece, jaką napotkał, i pilnie każdą przeglądając, aby z niej zaczerpnąć nowych raaterjałów do zamierzonej pracy. W końcu stale musiał osiąść w Paryżu, jako prefekt studjów, i wszystek czas wolny od obowiązków urzędu swego poświęcał na wydawnictwo pracy, którą oddawna przygotowywał, a której wydane r. 164 7 Euchologium (ob.) pierwszym było początkiem. R. 1 652 na zebraniu kapituły obrany został wikarju-szem jeneralnym zakonu: z żalem tylko i zmuszony przyjął tę godność, odrywającą go od ulubionych studjów. Rychło też nawał zajęć, wynikających z nowego urzędu, w połączeniu z wysileniem pracy naukowej, której ani na chwilę nie przerwał, stargały mu siły i zdrowie. Um. 2 3 Gr. 1653 r. Zgon jego obudził żal powszechny, bo każdy widział, jak wielką w nim stratę ponosi nauka kościelna. Z pomiędzy wielu przyjaciół, których mu zjednała naukowa sława jego, szczególnie Franciszek i Antoni Barberini, oba kardynałowie, czynną i skuteczną okazywali mu przychylność, i bogata ich bibljoteka, niewyczerpane źródło, coraz nowych odkryć mu otwierała. Wydał następujące dzieła: 1) EoxoX6yiov (ob. Euchologium) 164 7 r., dzieło niezbędne każdemu, chcącemu oddać się stu-djom liturgicznym. 2) Z pisarzy byzantyńskich przełożył i przypisami objaśnił: Cedrena, Teofanesa (ob.), Jerzego Syncella, Jerzego Kodyna, Ni-cefora i in. (ob. Byzantyńscy pisarze n. 5, 6, 8, 18). 3) Rozpoczął wydawać Historia unioersalis Joannis Zonarae, cum emendata Hieron. Wolphii Oetingensis cersione, Basil. 1577 olim edita, lecz wydania tego nie mógł G. dokonać. Doprowadził je do końca Du Fresne Du Cange i ogłosił w Paryżu 168 7, 2 t. in-f. 4) Attestatio P. Jac. Goari O. P. de Commu-nione Orientalium sub specie unica, zamieszczone u Leo Allatius, De per-pet. consens. etc., Colon. 1659. Prócz tego zostawił G. w rękopiśmie przekład Zbioru kanonów Blastaresa; Historji soboru florenckiego i następstw jego dla Kościoła greckiego, napisanej przez Sylwestra Syropulos. Cf. Quełif et Źchard, Script. ord. praedicat. Paris. 1721, II 5 7 4; Niceron, Memoire pour seryir a 1'histoire des hommes illustres, XIX 3 84. (Kerker). II. K. Gobał Jerzy, ur. 1600 r. w Charmoille, w księstwie Porrentrui, djec. bazylejskiej, do jezuitów wstąpił 1618 i prawie całe życie spędził na nauczaniu teologji. Um. 23 Marca 1679 r. w Konstancji. Napisał:
