182 Giocondo.—Giovinazzi. wski zbudował (1507 — 1512) wspaniały most na Sekwanie; wezwany przez radę wenecką, prowadził, podług własnych planów, budowle nad brzegiem Brenty, zajmując się przytem filologią klassyczną i korrespon-deneją z najznakomitszymi humanistami włoskimi. R. 1507 kierował budową wodociągów i fortecy w Treyiso, prac podziwianych przez cesarza Karola V. "W 80 r. życia wezwany był przez Papieża Leona X, ażeby z Rafaelem prowadził dalej budowę kościoła ś. Piotra. Um. prawdopodobnie 1530, niewiadomo gdzie. Cf. Seb. Brunner, Kunstgenossen der Klosterzelle, Wien 1863. Giorgi (czyt. Dżordżi) I. v. Zorzi (Georgius) Aleksander, we-necjanin, nr. 11 Wrz. 1747, do jezuitów wstąpił 1 764 r.; był professorem literatury w Parmie, potem oddał się studjom teologicznym, gdy kassacja zakonu (17 7 3) zmusiła go powrócić do Wenecji. Tu zajmował się prywatnie wykładem teologji dla młodych duchownych, później był nauczycielem synowców margrabiego Bevilacqua, w Ferrarze. Um. 14 Lipca 1 7 79 r. Obok estetycznego poczucia literackiego, którego dowodem są Lełlere tre al signor Proposto Marco Lastri (Ferrara 17 79; 6. tu rozprawia o poetycznej wartości Szekspira i Ariosta i o włoskiej poezji), doskonale umiał sig zagłębiać w kwestjach najbardziej abstrakcyjnych. Zamierzył wydawać obszerną Encyklopedję włoską. Wydał nawet Prospetto di uno nuova Enciclopedia italiana (Ferrara 17 76) i Frodromo delia nuova Encicl. ital. (Sienna 17 80). W Prodromo dal na próbę kilka artykułów, pisanych przez najzdolniejszych ludzi owego czasu; niektóre, w kwestjach najzawikłańszych, są jego własnego pióra (o grzechu pierworodnym, łasce i pogodzeniu łaski z wolną wolą) i dowodzą głębokiej nauki antora. Chociaż wyborową pisał łaciną (ob. listy jego w Clemeii-tini Vannetti Commentarius de vita Alesandri Georgii; acccedunt uon-nullae utriusąue epistolae, Senis 1779), jednakże obstawał za opinją d'Alembert'a i innych, źe w naszym wieku niemożliwą jest rzeczą mówić poprawnie po łacinie.—2. G. Jan Wincenty, jezuita, ur. 12 Lip. 1738 roku w Caprarola pod Yiterbo, wykładał retorykę w Perugji, potem oddał się pracom apostolskim w okolicach Rzymu. Po zniesieniu zakonu (i773) kazywał w państwie Weneckiem; r. 1800 mianowany przez Piusa YII teologiem Penitencjarji. Znakomity ten kaznodzieja um. 30 Stycznia 1803 r. w Rzymie. Do ważniejszych dzieł jego należy Epoche principali delia religione rivelata, Wenecja 1 791 — 9 6, 6 y. in-8 (yol. I o epoce prawa natury; v. II o Bogu Stworzycielu rzeczy widomych i o 6 dniach stworzenia; v. III o stworzeniu, naturze i łasce aniołów; v. IV o chwale i czci aniołów; v. V i IV o początku, naturze i różnych stanach człowieka, objawionych w Piśmie ś., jako też o opinji ś. Augustyna względem początku duszy, czyli o generacjanizmie, z dodatkiem o grzechu pierworodnym. Wszystkich tomów miało być 10). Inne pisma jego (pa-negiryczne i ascetyczne) wylicza De Backer, Biblioth. Giovanni da C ampi (czyt. Dżovani da Kampi), braciszek dominikański, jeden z najznakomitszych architektów włoskich XIV w., wiele poważany we Floiencji, gdzie um. 1339, zbudowawszy 1337 r. sławny most delia Carraja na rzece Arno. Giovinazzi (Jmenatius) Wit Marja, jezuita, ur. 20 Lut. 1727 r. iv Castellanetta, w Apulji, wykładał kolejno filozofję, teologję, poezję i literaturę grocką w Neapolu; po zaiasieniu zakonu osiadł w Rzymie
