Geroch. 143 gustyna w Raitenbuch, w Wyższej Bawarji. Kuno (Cuno), bp. ratysboóski (1126 —1132), powołał go do siebie na pomocnika w swoich pracach, wyświęcił na kapłana i brał z sobą na wizyty diecezjalne. Przy tej okoliczności miewał G. bardzo piękne i budujące przemowy, które potem zebrał i poświęcił temu biskupowi. Po śmierci Kunona został przez Konrada, arcybpa salzburgskiego, ustanowiony r. 1132 przełożonym klasztoru kanoników regularnych w Reichersbergu nad Inn, który doprowa -dzil do stanu kwitnącego; um. r. 1169. W wojnach między Papieżami a cesarzami G. trzymał zawsze stronę prawych Papieżów i popierał ich sprawę w swoich pismach, za co wielce był poważanym i w Rzymie. Większą część swego życia spędził on w walce o reformę stanu duchownego, która wywołała naówczas wielkie burze. Można go w tym względzie porównać do Raterjnsza z Werony. Tylko takich księży poczytywał ou za prawdziwych kanoników, za clericos regulares, którzy, według reguły ś. Augustyna, nie posiadali żadnego rodzaju własności i, unikając wszelakiego zbytku i okazałości, ograniczali się jedynie koniecznemi potrzebami życia. Nie potępiał on jednak przeto wszystkich canonicos i cle-ricos saeculares, mianowicie tych niewielu, o których sam, jak powiada, wiedział, iż posiadają swoją własność tak, jakby jej nie mieli (in psalm 6 7). Geroch należał przytem do najuczeńszych ludzi i najgłębszych myślicieli s« ego czasu, jak to okazują pozostałe po nim liczne i wiele bardzo rzeczy obejmujące pisma, pomimo swojej wartości niedość jeszcze znane i czytane. Rękopism, zawierający dzieła G'a, jest w opactwie Admunt, w Styrji (ob. Pertz, Arcbiv der Gesellsch. fur alt. deut. Geschichtskunde, t. X s. 640). Wydane są następujące jego pisma: l) Liber de gloria et honore Fdii hominis, seu de glorificatione naturae humanae in Christo, ap. Bern. Pez, Thesaur, anecdotor. t. I cz. II s. 164... 2) Liber contra duas liaereses: nestorianorum et excommunicatos presbyteros eorumąue Sacramenta admittentium, ibid. s. 283... 3) Epistoła ad Eberhardum episcopum baben• iergensem, ąuomodo secundum Hilarium glorificaturus Filium Pater sit major, ib. s. 317. 4) Epistolae ąuatuor, ib. s. 329—334. 5) Syntagma de Renrico IV et V imperatorilms et Gregorio VII, iionmUisgue insecutis Pontificibus Bomanis, ed. J. Gretserus, Ingolstad 1611, i w Jac. Gretseri Opera t. VI. 6) Vitae abbatum Formbacencium: Berengeri et W'fatonis (1108—1127), ap. B. Pez, Thes. anecd. t. I part. 3 s. 399—420. 7) Liber de aedi/icio Dei, seu de studio et cura disciplinae ecclesiasticae, £de et officio ac diligentia episcoporum, ib. t. II p. II s. 225—436. 8) Liber epistolaris, seu Dialogus ad Innocentiutn II Ii. P. de eo: guid distet inter clericos saeculares et regulares, ib. s. 439 — 6-04. 9) Expositio in Psalmum LXIV (LXV) siye Liber de corrupto Ecclesiae statu ad Euge-nium III P., ap. Baluze, Miscellan. 1. V p. 63 — 235. 10) Comment. in Psalmos et cantica ferialia, ap. B. Pez, Thes. anecd. t. 5. 11) Tracta-tus aduersus simoniacos, ap. Martene, Thes. anecdot. t. V 9. 1459. 12) Opuscula, seu Epistolae 24, pisane przez lub do G'a, ap. Pez, Cod. diplo-mat. p. 444. 13) Wyjątki z wielu innych listów, ap. Pez, Thes. anecd. t. VI p. I s. 56 6. 14) Wyjątki z dzieła De imestigatione Antichristi, wydał J. Stlilz, w Archiv fur Kunde ósterreich. Geschichtsąuellen, t. XX s. 127—188. 15) O wojnie krzyżowej z r. 1147 ustęp ap. Gretser, Opp. t. III s. 111 —114. Razem wszystkie te dzieła ap. Mignę, Patrol, lal. t. 193 i 194. Resztę pism G'a począł wydawać Fryderyk Schei-
