Genowefa. 99 -wnej jej działalności. Cate noce z soboty na niedzielę czuwała na modlitwie, a co rok od Trzech Króli do wielkiego czwartku (ad natalem calicis diem) usuwała się zupełnie od świata i tak dalece duchem łączyła się z Bogiem, że ilekroć spojrzała w niebo, zawsze zalewała się łzami i często wpadała w zachwycenie. Nierozdzielnemi jej siostrami (jak mówi stary bjograf) były: wiara, wstrzemięźliwość, cierpliwość, prostota, niewinność, pokój, miłość, umartwienie, czystość, prawda i mądrość. Ilekroć opuszczała swą celę, zdawała się być aniołem zstępującym z nieba na pomoc człowiekowi. Mnóstwo czyniła cudownych uzdrowień, za pomocą przeżegnania lub namaszczenia olejem. Za jej wstawieniem się Childeryk, ojciec Klodoweusza I, poganinem jeszcze będąc, ułaskawił na śmierć skazanych jeńców. Toż samo później czynił i Klodoweusz na jej prośbę. Gdy r. 451 Attyla najechał Gallję i zbliżał się do Paryża, G. wraz ze swemi towarzyszkami udawszy się na modlitwę, przepowiedziała, że Paryż wolnym będzie od napadu barbarzyńców. Gdy potem Klodoweusz oblegał Paryż, G. zaopatrywała mieszkańców w potrzebną żywność, sprowadzając zboże Sekwaną z Troyes, Z powodu licznych dobrodziejstw, wyświadczonych Paryżowi przez Genowefę, porównywają tę dziewicę z ś. Anianem, bpem orleańskim, i ś. Marcinem turoneńskim. Wszakże Genowefa, pomimo tylu cnót, nic była wolną od potwarzy: źli ludzie poczęli nazywać ją oszustką i hipokrytką i pobudzali przeciwko niej motłoch. Ś. German zasłonił ją przed temi potwarzami swoją opieką. — Święta Genowefa, bezwątpienia wiele wpłynęła na nawrócenie się pogańskich Franków. Ona dała pierwszą pobudkę do zbudowania na cześć ś. Djo-nizjusza kaplicy, która była zawiązkiem słynnego później opactwa Saint-Denis. Umarła około 513 r , wkrótce po Klodoweuszu, i obok niego została pochowaną w kościele śś. Apostołów. Kościół ten dokończony po śmierci Klodoweusza przez jego żonę Klotyldę, otrzymał następnie tytuł ś. Genowefy, i był, podług Mabillona, obsługiwany przez zakonników, aż do 85 6 roku, t. j. do czasu spalenia go przez Normandów. Po odbudowaniu oddany został kanonikom świeckim, ar. 114 8 kanonikom regularnym ś. Augustyna. Za króla Dagoberta I ciało ś. Genowefy wydobyto z ziemi i pomieszczono w kunsztownym relikwjarzu, zrobionym przez ś. Eligiusza z Noyon, a 1242 r. przeniesiono je do drogocenniejszego relikwjarza, którego wszystkie drogie kamienie były darem królów i królowych francuzkich. Za przyczyną ś. G'y Paryż doświadczał łask wielkich. Tak r. 1129, gdy panowała w mieście straszliwa choroba, zwana „świętym ogniem", która silną gorączką zabijała wszystkich nią dotkniętych, a przeciw której lekarze daremnie wysilali całą swoją sztukę, bp Stefan uroczystą urządził processję z relikwjami ś. G'y, i wszyscy chorzy, z wyjątkiem trzech, naraz wyzdrowieli. Pap. Innocenty II, w następnym roku do Paryża przybyły, przekonawszy się o prawdziwości tego cudu, polecił corocznie obchodzić jego pamiątkę w dniu 26 Listopada, co też dotąd się praktykuje. W czasie rewolucyi 1 7 93 r. szacowne te relikwje były na placu Greve publicznie spalone, a kościół ś. G'y zamieniony na panteon. Za króla Ludwika XVIII r. 18 22 gmach ten wrócił do pierwotnego swego przeznaczenia. Rewolucja 1830 r. zrobiła z niego znowu panteon, i dopiero cesarz Napoleon III oddał go na cześć Bożą. Na obrazach przedstawiają ś. Genowefę jako pasterkę, albo też z gorejącą świecą woskową, którą szatan chce zagasić, a której strzeże
