Gazer.—Gebhard. 65 Jaffy na wschód prawie 0 4, a od Bethoronu na zachód przeszło 015 mii ang. odległa. Zdaje się, że o tej samej Gazarze (FdCapa) mowa w I Mach. 9, 52. 1 II Mach. 10, 32. iż ją ufortyfikował Eachides, a zdobył 1 zburzył Juda Machabeusz. Niektórzy biorą tę wioskę Jazur za poprzednie miasto Gazer.—3 Inna Gazara ("FaCapa) leżała „na granicach Azotu," ufortyfikowana przez Szymona Machabejczyka, który ją odebrał Syryjczykom (I Mach. 14, 34. 15, 28. 85) i założył w niej swoją rezydencję (ib. 13, 54. Cf. Joseph Flav. Ant. XIII 9, 2). Zapewne wioska Jazur, będąca pod Azot, na południu, a różna od Jazur pod Jaffą, będzie pozostałością po tej Gazarze. X. W. K. Gazzaniga Piotr Mar ja, dominikanin, ur. w Bergamo 1 742, uczył filozofji i teologji w Padwie, Genui i Bolonji, od r. 1 7 60 w Wiedniu. Nieco później powrócił do Włocb. Jego dzieła są: Praelectiones theologicae, 4 t. 1 7 63 w Wied. i kilkakrotnie później; Theologia Polemica, 2 t. ib. 177 8 —1779 w 7 częściach; w Bolonji 1795; w Moguncji 1783 w 9 cz ; w Bassano 1831. Dzieła, razem z dziełami Józefa Berlieri, au-gustjanina, także prof. wiedeńskiego, wyszły w Wenecji 1790. li. 1789 na miejsce prelekcji Gazzanigi w Austrji za podręcznik w nauczaniu podano dzieło Klupfeta, Institutiones theol. dogm. A. B. Gebal. I. wspomniane w Psal. 82 (hebr. 83), 8. obok Ammona, Amaleka i 1'illstei, zdaje się być idumejską krainą w Arabji skalistej, bo Targum Jonathana w Gen. 14, 6. 33, 16. 36, 8 i in. i tekst samarytański w Deut. 1, 2. 2, 1. 33, 2. Gen. 32, 3 i in. zamiast Seir kładą Gebala. Józef Flawjusz (Ani. II 1, 2) nazywa tę krainę Faj2oXiuę, a Euzebjusz (Onomast.) FepaXr(vrj. Dziś jeszcze obwód tameczny, od obwodu Kerek oddzielony doliną El-Ahsa, nazywa się Dżebal.—2. G. u Ezech. 2 7, 9. jest znanem w starożytności fenickiem miastem Byblos (Biblos, Byblus), dziś Dżebeil, nad morzem Śródziemnem, pod 34" 9' szer. półn. Do tego punktu miały dosięgać zdobycze Izraelitów na północy ziemi Chananejskiej (Jos. 13, 5 w hebr. wehaaretz ha-Gib(iJ. Mieszkańcy cy tego miasta (Tulg. Biblii) służyli na flotach tyryjskich, jako wyborni majtkowie (Ezech. 1. c.); do świątyni zaś salomonowej obrabiali drzewo i kamienie (III Reg. 5, 18). Pierwszym apostołem tutejszym miał być ś. Marek Ewangelista. Bpi (ostatni Teodozjusz ok. r. 5 5 3) byli suffraga-ganami metropolity tyryjskiego (ob. Fenicja). X. W. K. Gebhard (v. Gebehard, od Staroniem, mocny [niestrudzony] w dawaniu) Truchsess von Waldburg, elektor i arcybp koloński, potóm odstępca, ur. 1547 r. Dogadzając wrodzonemu upodobaniu do nauk, wiele czasu poświęcił na słuchanie wykładów w najznakomitszych uniwersytetach swojego czasu. Idąc więcej za duchem czasu, jak za radą własnego usposobienia, obrał sobie stan duchowny, będąc pewnym wyższych promocji w Kościele, gdyż opiekunem był wuj jego, Otto Truchsess, kardynał biskup augsburgski, używający wielkiego poważania w Niemczech. Dla dokończenia edukacji udał się do Rzymu, gdzie w krótkim czasie pozyskał sobie względy Papieża i kardynałów. Po powrocie do kraju, wuj zaliczył go do swego kleru, pomieścił w kapitule; następnie został G. dziekanem katedry strasburgskiej i kanonikiem kolońskiej (15 7 0). Kolonja liczyła wówczas wielu zwolenników tak zwanej reformy, a nawet na stolicy św. Materna zasiadali biskupi chwiejnych opinij: Fryderyk hr. Wied jawnie En cykl. T. VI. 5
