tate et amore Dei (ib. 1692); De attributis divinis; Sacros. SS. Trinitatis mysterium explicatum (ib. 1700); Modus archiconfraternitatis rosarianae introducendae et fundandae (ib. 1704); Duchowne morowego powietrza lekarstwo S. Rozalja (ib. 1705; żywot ś. Rozalji i nabożeństwo do niej); Saxo percussit Philistaeum, seu responsio theologica cracoviensis (b. m. i r.; dowodzi, że elekcja Augusta II nie należy do casus reservati bullą Coenae Domini); i in. Ob. Barącz, Rys dz. z. dom. II 158.
Frygja, Φρυγία, Phrygia, kraina środkowa Azji Mniejszej, na południu od Pizydji oddzielona górami Taurus, na zachód i północ styka z Karją, Lydją, Myzją i Bitynją; na wschód z Galacją i Lykaonją. Kraina ta nazywa się wielką Frygją, i za czasów apostolskich należała do rzymskiej prowincji, zwanej Azją. Frygja mniejsza była częścią Myzji i Bitynji i rozciągała się nad Hellespontem (Mannert, Geogr. VI 3 s. 79..). Frygja większa odpowiada w części dzisiejszemu ejaletowi tureckiemu Garaman. Ewangelję zasieli we F. żydzi i prozelici tu zamieszkali, a obecni w Jerozolimie na pierwszem kazaniu Apostołów w dzień Zielonych Świątek (Act. 2, 10); później utwierdzał tu wiernych św. Paweł (Act. 18, 23). W tychże czasach powstały tam kościoły: w Hierapolis, w Kolossach i Laodycei (ob. te artt.), o których wzmiaki są w N. T. Później, pod względem kościelnym, dzieliła się F. na 2 prowincje, należące do exarchatu efezkiego (dioecesis Asiae): 1) Phrygia Pacatiana składała się z bpstw: Laodicea (metropolja), Tiberiopolis, Azani (Aezani), Ancyra, Cidissus, Peltae (Pelti v. Feltae), Appia, Cadi (Cadys v. Cadous), Trajanopolis (Tranopolis), Sanis (Sanaeus), Sebaste (Sebastia), Eumenia, Temenothyrae, Alii (Alini), Silbium (Siblium), Trapezopolis, Iluza (Eluza v. Elaza), Ceretapa (Chaeretapa), Synaus, Themizonium, Colossae (ob. Kolossy), Acmonea (Acmonia v. Acdamia), Valentia, Athanassus, Aristium (Aristia), Theodosipolis (Teodosia), Thampsiopolis, Lunda, Dionysopolis, Philippopolis, Dioctia, Anastasiopolis, Mosyna, Apamea-Cibotus (Celaena), Metellopolis. 2) Phrygia Salutaris miała bpstwa: Synnada (metropolja), Hierapolis, Dorylacum, Nacolia, Merus (Comopolis), Midaeum, Ipsus (Hipsus), Polybotum, Prymnesia (Promisus), Phytia, Eucarpia, Lysias, Augustopolis, Bryzus, Otrys (Otrum), Cinnaborium, Stectorium, Amadassa, Praeponessus; Cotydeum, Docimium (Docymaeum), Abrostola (Abrocla), Amorium, Gordorinia, Daphnudium (Le Quien, Oriens Chr. I 792—858). X. W. K.
Fryzowie (ich nawrócenie). Aż do końca VII w. nie znajdujemy pomiędzy Fryzami żadnego śladu chrześcjaństwa. Zamieszkiwali oni od dawna północno-wschodnią część Niemiec, pomiędzy rzekami Renem, Ems i morzem, i żyli w swym błotnistym kraju, według wyrażenia jednego starożytnego pisarza, jak ryby w wodzie, nie mając żadnych stosunków z ościennemi narodami i dla tego pozbawieni byli wszelkiej cywilizacji. Wielkie zamiłowanie wolności odstręczało ich zawsze od Franków, w skutek czego wszelkie usiłowania missjonarzy frankońskich, jak np. ś. Amanda, bpa z Mastrichtu i ś. Eligjusza, bpa z Noyon, były daremne. Pierwszym kapłanem chrześcjańskim, który u nich doznał przyjęcia, był bp Wilfried z York. Ten w podróży swej do Rzymu przypędzony burzą 678 r. do brzegów Fryzji, znalazł na dworze króla Aldgisla gościnne przyjęcie, chociaż cały kraj jeszcze pogrążony był w pogaństwie. Wilfried sądząc, że nie może lepiej okazać swej wdzięczności, jak przez ściągnięcie na lud błogosławieństw chrześcjaństwa, począł opowiadać Ewangelję, zyskał sobie
