VII 353, gdzie się także znajduje wspomniane pismo F’a. — 2. F. Jan, jezuita, morawczyk, ur. 1683 r., wykładał filozofję, był następnie dziekanem fakultetu teologicznego, kanclerzem i prefektem studjów w uniwersytecie ołomunieckim. Um. 2 Grud. 1739 r. w Ołomuńcu. Wydał kilka pism teologicznych, które wylicza De Backer, Biblioth. I 1982.
Fruktuoz (Fructuosus), arcbp Bragi (bracarensis), św. (16 Kwiet.). Do wielu znakomitych ludzi, jakich Kościół wskazać może z czasów panowania Wizygotów w Hiszpanji, należy i ś. Fruktuoz. Pochodził on z rodu królewskiego i od dzieciństwa czuł silną skłonność ku życiu pustelniczemu. Po śmierci rodziców łatwo mógł już swój wykonać zamiar, ale wprzód chciał się kształcić w szkole, jaką urządził bp Palencji dla nauczania swoich kleryków. Znaczną część swojej majętności rozdzielił pomiędzy ubogich i swoich wyzwoleńców i na zbudowanie wielu klasztorów. Najsławniejszym z tych klasztorów był zbudowany w pobliżu Vierzo, nazwany później Complutum, ponieważ poświęcony był śś. Justynowi i Pastorowi, męczennikom z Complutum (dziś Alcala Henarez) w Kastylji. Z początku sam F. przewodniczył temu klasztorowi, ale później dał mu oddzielnego opata, a sam usunął się na pustynię, aby tam surowe i umartwione prowadzić życie. Przypływ do jego klasztorów był ciągle wielki: nietylko pojedyńczy członkowie rodzin, ale całe rodziny z ojcami, synami, żonami i córkami szły na życie zakonne. W takich okolicznościach wielkie było niebezpieczeństwo dla porządku życia zakonnego, tém bardziej, że nie jeden garnął się do tego stanu bez żadnego powołania, a jedynie celem uwolnienia się od ciężarów publicznych. Król ograniczył liczbę zakonników; ze swej zaś strony Fr., dla zapobieżenia możliwym nadużyciom, napisał dwie reguły: jednę (regula monastica) dla klasztoru w Complutum, drugą, zwaną pospolitą (reguła monastica communis), dla innych zakonników i zakonnic (Cf. Holstenii, Cod. regular, monast., par. II s. 137). Reguła kompluteńska jest po większej części wzięta z reguły św. Benedykta: przejęta jest ona duchem surowej pobożności, zupełnego zaparcia się i prawie ślepego posłuszeństwa. Żaden np. zakonnik, bez poprzedniego błogosławieństwa przełożonego, nie mógł wyjąć ciernia z ciała, ani paznogci obciąć, ani ciężaru złożyć; zakonnik, mający względem kogo myśli nieczyste, tracił swoją tonsurę zakonną i zupełnie na łyso miał całą głowę goloną; wszyscy inni zaś obowiązani byli pluć mu w twarz i przez 6 miesięcy w ścisłem zostawał więzieniu. W regule pospolitej Fr. tak urządza życie zakonne, aby mężowie z żonami i z dziećmi swemi małemi w jednym klasztorze mogli mieszkać bez wielkiego niebezpieczeństwa. Mężowie z synami mieszkali w jednej, zupełnie oddzielnej części klasztoru, a żony z dziewczynkami w drugiej części. Gdy dzieci dochodziły do użycia rozumu, uczono ich reguły zakonnej i posyłano do jakiego kościoła jako oblatów (oblati a parentibus). Pod karą 100 kijów nie wolno było zakonnikowi rozmawiać z zakonnicą, gdyby ją przypadkiem spotkał. W kościele też płcie obie były zupełnie oddzielone. Klasztory F’a miały wielkie trzody owiec i t. d., służące do utrzymania życia zakonników, do podejmowania podróżnych i do wyzwalania jeńców. F. żył ciągle w pustyni, ale tam szli za nim ludzie. Przyodziany w skórę zwierzęcą, na wzór dawnych pustelników, cnotami i cudami swemi przyciągał do siebie tłumy. Gdy zamierzał udać się na wschód, wybrany został na bpa Dumy (Dumio),
